Ensenada
Is de geboorteplaats van de originele Margarita, mijn favoriete cocktail. Normaal met limoen,
maar verse mango, aardbeien of blue berries zijn ook niet te versmaden.
Kortom, ik moet gewoon Hussong’s Cantina bezoeken, de oudste authentieke Mexicaanse tequilabar met pakken sfeer. Hier hield ik ooit, met mijn cruise staff 31 jaar terug, een onvergetelijke knock-out afscheidsparty, inclusief mariachi-band, nadat mijn kersverse echtgenote had afgedwongen een einde te maken aan mijn zeevarende carrière.
Ensenada wordt the Cinderella of the Pacific genoemd. Het kent Spaanse, Russische en Amerikaanse invloeden en ligt in het noorden van Baja California niet ver onder de grensstad met de USA, Tijuana. Het is een welbezochte cruisehaven propvol curios, dat zijn souvenirshops, vooral langsheen La Calle Primavera. Heel erg op toerisme gericht met bars, restaurants, (de vis- en garnalen taco’s en ceviches zijn hier erg populair) hotels en Clubs. Het klimaat is ideaal voor druiven- en olijventeelt en tekent dus ook voor de productie van wijn en olijfolie. Vandaar vieren ze hier de Fiestas de la Vendimia (wijnoogstfeesten) en andere festiviteiten zoals Carnaval.
Cabo San Lucas
Deze zuidpunt van Baja California is bekend voor zijn grillige, rotsige kustlijn en stranden vol grotten en imponerende cactussen. El Arco, een iconische rotsboog in zee aan Land’s End, is het symbool van de regio. Dit is ook een bekend oord voor walvisspotters. Ooit moeilijk bereikbaar maar nu een trendy toeristenoord. In de baai liggen vele superjachts voor anker. Op zo’n megaluxeboot zie ik constant gasten per helikopter ingevlogen worden, allicht voor een bijzonder feestje. Hier eindigt ook de Sea of Cortez tussen Baja California en Mainland Mexico om weer over te gaan in de Pacific Ocean.
La Paz
Dit rustige what’s in a name havenstadje, blijft, ondanks hoofdstad van Baja te zijn, een vrij authentieke, bescheiden stadje. Er is een zekere nostalgie voelbaar langsheen de coast boardwalk en heerlijke stranden vol laurierbomen, kokos- en dadelpalmen. Het kent een draagbaar toerisme, zonder massieve hotels en een simpel centraal plein met zijn kathedraal, en de Palacio del Govierno (nu bibliotheek) roze betegelde zijstraten, gerenoveerde koloniale gebouwen, restaurantjes en wat musea. Maar wie hier komt, gaat naar Playa El Telecote, Isla Espiritu Santo of Playa Balandra, allemaal met perfecte witte stranden en turquoise water.
Mazatlan
We leggen aan bij een havengebouw waar winkeltjes en bazaars volop de Mexicaanse kaart trekken. In de stad maken we een deal met een zekere Alvaro deal (twee uur voor 30$). We rijden in een open zogenaamde pulmanino, vergelijkbaar met een golfkarretje, maar dan primitiever, pruttelend en met oliestank. De Malécon, de boardwalk is een van de langste ter wereld en biedt tal van eet- en shoppingmogelijkheden. Sommige stukken zoals rond de Faro (vuurtoren) op een hoge heuvel op een schiereiland bieden dramatische zichten met de Pacific-golven in een spectaculaire hoofdrol. En er is een platform waar cliff divers de zee induiken, weliswaar niet zo hoog en spectaculair als in Acapulco.
Het is domingo, zondag, zoals overal elders vrij rustig, tot we aan de Zona Dorada komen aan de Norte, kraakvol hotels en toeristen, vooral Mexicanen. Bontgekleurd en de meesten toch, vergeef me, best voluptueus. De restaurants draaien op volle toeren en mijn honger naar quesadilla’s, fajita’s, burrito’s, empenadas en taco’s groeit met de minuut. Vooral met het Pacifico bier, tienmaal lekkerder dan Corona. De Cerveceria (brouwerij) bevindt zich in een enorm gebouw vlakbij ons schip. We bezoeken de kathedraal, een festijn van oude, conservatieve, katholieke devotie vol gesticulerende, biddende, kaarsenbrandende en heiligenbeelden aanrakende gelovigen. Maar vooral de Fantasia-kunstwerken langs de kustpromenade zijn behoorlijk merkwaardig: grillige, betoverende constructies, om de halve kilometer.We passeren ook de Plaza di Constitucion. De Zocalo wordt ‘s avonds met alle randstraten voor verkeer afgesloten, want dan verandert het in een kolkende, bruisende mensenheksenketel. Dat ken ik van ‘mijn vorig leven’.
Manzanillo
Het grote beeld van een Marlin staat prompt centraal. De Marlijn, met zijn scherpe speer, is een grote roofvis die tot 4 meter lang kan worden en tot 900 kg kan wegen. Dit symbool vertelt de essentie van deze plek: de sportvisserij, want een hengelgevecht kan tot uren duren. Hier haalde Hemingway inspiratie voor zijn boek De Oude Man en de Zee. Ook de film Ten met Bo Derek werd hier verfilmd. We gaan de, hier veelvoorkomende, monsterlelijke, iguanodons bekijken. Warm, en dus dorst. Een biertje kost 39 peso’s en komt met grof zout en limoen kwartjes.Jorge rijdt ons verder met zijn tuktuk naar de Ventanas, rotsen die de aanrollende zee hoog laten opspatten. De kustlijn, een vuurtoren en de uitbundige levenssfeer langsheen de promenade, intrigeren weer eens volop. Wat me opvalt is dat zovele vrouwen spannende jeans dragen terwijl bij deze hitte een losse jurk toch veel comfortabeler moet aanvoelen?
Puerto Vallarta
Is met zijn vele condominium’ s en de vele super de luxejachten in diverse Marina’s zowat het Marbella van de Riviera. Hier maakte John Huston de film The Night of the Iguana (1962). We stoppen even bij het huis waar Richard Burton en Elisabeth Taylor lange tijd woonden. Deze en alle bovenstaande bestemmingen kwamen voor in de bekende televisiecomedyserie The Love Boat in de jaren ‘80. De schrijfster van het gelijknamige bronboek, Jeraldine Saunders, was toen zelf cruise director. Ze was ooit bij mij aan boord van The Vistafjord (een memorabele ontmoeting voor mij) en vertelde me toen meerdere anekdotes over die tijd. Ook de Love Boat zelf, de Pacific Princess van P&O, bezocht ik in 1993, toen al een anachronisme vervallen tot een oud, uitgewoond schip.
Buiten het havengebouw staan ellenlange queues aan te schuiven voor tientallen bussen die een city tour maken die zelfs niet eens de echte, pittoreske old town aandoen want bussen kunnen en mogen niet in de smalle, kasseistenen straatjes. Ongelooflijk.
Onofre Zavalza, zijn kaartje vermeldt sightseeing and laughing, rijdt ons langs bougainvilles, palmen en botanisch schoons verstopt rond condominiums, hotels en eindeloze jachthavens. Het is duidelijk, deze plek is een soort Bendidorm voor Yankees geworden. De man spreekt wel constant vol corazon, hartstocht, over de lokale geschiedenis, doorspekt met allerlei persoonlijk memories en weetjes.
Zelf behoud ik prachtige herinneringen aan deze plaats, want hier begon mijn rugzakwereldreis in 1982 pas echt (na een maand in de USA). Toen mijn eerste ervaring met echt ‘se laissez dépayser’. Helaas is buiten de oude kern de stad quasi onherkenbaar voor mij, want nu dus grotendeels verpest door het Amerikaanse massatoeristisme.
De Catedral de Guadeloupe, dat overversierde glansinterieur, die devotie. De eerlijke gezelligheid in die typische straatjes en rond de Plaza de Armas. Dàt heeft wel iets. En ook de Malécon (promenade) vol kunstige beelden en symbolen, zoals een zeepaardje en andere symbolen, uitkijkend over de Playa Los Muertos.
Het wordt tijd om te genieten van een echte, verse mango margarita. Hier en nu de lekkerste ter wereld, zoveel beter dan die aan boord, gemaakt met fruitsiroop uit grote plastieken flessen.
Fake Mexicaanse Indianen halfbloot, met pluimen op het hoofd proberen fooien te schooien. Ojee als ze zien dat je een foto neemt zonder iets bij te dragen. Ze dragen een verbasterde mengeling van Azteken en Maya symbolen en klederdracht, m.i. historisch compleet incorrect, maar wel visueel aantrekkelijk. Wat me doet denken aan die Musketier ooit in Brugge, die in zijn outfit selfiefoto’s beoogde te verkopen aan toeristen. Brugge en een musketier?
Als ervaren reiziger valt het me op dat iedereen je behandelt als een kind, met compleet overbodige waarschuwingen, wat mij betreft. Misschien terecht. Want je houdt het niet voor mogelijk hoe “onwetende” Amerikanen zijn. Ze kennen niets en je kan ze alles wijsmaken. Hoor ik daar iemand over “niveau Trump” echoën?
En dan is er de junk souvenir-verkoop: dingen die je overal tegenkomt, zoals T-shirts bedrukt met “Safe water, drink beer”, zelfs te vinden in Brugge. Toeristische uitwassen vind je helaas overal.
Na de uitscheping in Los Angeles vliegen we met Swiss Airlines via Zurich terug naar huis.
Bình luận