Vlotte transfer naar de haven van YOKOHAMA en al even vlotte inscheping op de Silver Whisper. We gaan direct naar het terras bij het zwembad waar we aperitieven en lunchen, wat altijd een instant vakantiegevoel oplevert. We zitten heerlijk in de zon. Ober Akash brengt me een gekoeld nat verfrissingsdoekje, later een fruitspiesje en nog later komt hij mijn brillen poetsen én de schermen van mijn iPhone en iPad.
Het is duidelijk. Deze rederij is bekend voor zijn topservice en vanaf nu worden we in alle bars en restaurants door iedereen met onze namen aangesproken. Eens in onze stateroom, hier overal suite genoemd, maken we kennis met onze knappe butler Lawrence die vraagt wat er allemaal in onze frigo mag gestouwd worden en alvast een fles champagne in een ijsemmer zet. Kortom een luxe verwennerij wacht ons, want alle drank, incl. cocktails, champagne, kaviaar, het is allemaal inbegrepen. Er zal ons niks tekortkomen, dat is wel duidelijk.
We settelen ons en maken een pre-dinner show mee met de ongelooflijk energieke Silver Singers & Dancers en met de voorstelling van de cruise staff en entertainers door cruise director Mos (Zimbabwe/ U.K.). Mijn oordeel als ex-collega: topkerel, top-C.D. ’s Avonds maken we de afvaart mee vanop het balkon van onze veranda, wat er feestelijk uitziet met de mooie moderne havengebouwen sea front en een reuzenrad dat constant veranderd in een feestelijk kleurenpalet.
Deze op een na grootste stad, praktisch klevend aan en slechts een half uurtje van Tokyo, was ooit een klein vissersdorpje, nu door zijn haven uitgegroeid tot een waar organisch bouwverwoed mirakel. De Landmark Tower en dat imponerende rad op de prachtig aangelegde Waterfront van 700 meter, opgevuld met de brokstukken van de Grote Kanto aardbeving, vormen een schitterend zicht vanaf het buitengaats varende schip.
De volgende dag op zee regelen we van alles en ‘s avonds begeleidt onze butler in rok en witte handschoenen ons naar de Captains Gala Cocktailparty, waar de Master Dariusz Grzelak, een sympathieke Pool, ons begroet.
OSAKA Binnenvaart in Kobe, waar we twee dagen aanliggen. Merkwaardig: de zon half oktober komt al op om 6:15 maar gaat al onder om 17:35. Ik neem de dagtrip naar Osaka, zowat een uurtje rijden.
Wat me meteen opvalt is de urbanistische lay-out van de steden. Een vlechtwerk van eindeloze boven en onder elkaar gekanaliseerde autobanen en metro’s op viaducten en pilaren, tot soms vier boven, onder en doorheen elkaar. Met overal vlotte, automatische tolstationpoortjes. Ook over rivieren, grachten en kanalen en dooraderd met overdekte walk ways. Slechts in het hartje van enkele wijken kan je een straat oversteken, anders enkel voetgangersbruggen.
Eerst bezoeken we de Shitennoji tempel, 1 400 jaar terug opgericht om een oorlogsoverwinning te herdenken. De roodbruine versieringen vallen op en twee reuzen monstermannen lijken me een leuke foto opportuniteit.
Dan naar het impressionante feodale Himeji Kasteel, gebouwd op een hoger stuk land van zowat 2,6 km², beschermd door kloeke, versterkte verdedigingsmuren wat een grote rol speelde bij de worstelende eenmaking van Japan in de zestiende eeuw. Het centrale kasteel is acht verdiepingen hoog op een massieve stenen fundering als bescherming tegen woeste, aanvallende zwaardkrijgers. Binnenin bevindt zich een indrukwekkende wapenkamer vol weelderige krijgsuitrustingen en elke verdieping heeft museale verrassingen uit voor ons mysterieuze, vervlogen tijden. Ze vertellen de geschiedenis van de Osaka area in een wervelwind van schitterende, illustratieve kunstvoorwerpen. Alles is per trap, georganiseerd in een enkele trap naar boven en een enkele naar beneden. Dat moet ook, want er is massaal veel volk en uitermate veel klassen schoolkinderen met hun eigen kleurpetjes. De wachtenden buiten moeten uren aanschuiven want er wordt maar met mondjesmaat binnengelaten. Maar dat geldt niet voor ons. De hele reis zullen we als VIP’s overal mogen voorgaan.
Op de achtste verdieping word je beloond met schitterende 360° panoramische uitzichten over het domein en de stad. De vergulde dakenranden hebben decoratieve versieringen en bas-reliëfs gesculpteerd in de vorm van gehurkte, met bladgoud belegde tijgers. Dit prachtige, bijzondere kasteel vind ik vintage Japans en het moet er ook ongelooflijk mooi zijn tijdens de lentebloesem tijd.
Het schabouwelijk Engels van onze gids biedt hilarische gedachtenkronkels, zoals: It’s a very big castle. There are a lot of restrooms in the castle. En verwarrende zinnetjes zoals: There are many chopping chops. Shopping shops? Hij legt zelfs het concept uit van de condom Boedha, hoewel ik niet zeker ben of ik het, hum, begrepen heb. Wat me opvalt, is dat hun religie erg draait om reinheid, wat zeker in dit land een feit én troef is. Boeddha staat eigenlijk voor "clean your mind". Je ziet trouwens nergens zwerfvuil. Onze gids: now we go directery to the ship. Bij het verlaten van de bus wordt geïnsisteerd onze rubbish mee te nemen.
Over Nippon en Japan: het land van de rijzende zon.
Het weer is perfect aangenaam in oktober, in tegenstelling tot juni, dat vaak zeer vochtig is. Hoewel er hier continu aardbevingen zijn, meestal nauwelijks voelbaar, is de zomer zo droog dat er veelal waterschaarste dreigt. Maar september brengt dikwijls vreselijke tyfoons, een superkracht die in één dag soms het watertekort volledig weer kan aanvullen. Ook zijn er zowat 110 vulkanen nog actief en tot 3 000 hot springs vol mineralen, Onsens genaamd, die dienen om ziektes te genezen en voor wellness stoom behandelingen, tevens een belangrijk community gebeuren, te herkennen aan hun hoge, smalle, stoom verspreidende schoorsteenpijpen. Zelfs sneeuwapen doen, naar verluidt, aan heet watertherapie.
Nippon is de oude naam voor Japan en de soms bonte mengeling van oude folklore en traditionele gewoontes naast supermoderne toepassingen, gaan in dit land karakteristiek hand in hand. Veel maatschappelijke oplossingen zijn mooi en vooruitstrevend. Zo is onderwijs volledig gratis en pensioen vast geregeld op 65 jaar. De birth rate is zeer laag en bedraagt nauwelijks 1 kind per gezin (idem in Korea en China). Veel Japanners zijn dan ook single. De bedrijfscultuur zorgt voor vele zaken zoals kinderopvang, sport- en ontspanningsinfrastructuur. De auto-industrie is er massaal met hun “Six stars”. Toyota (start 1937) is ’s werelds grootste, naast Honda, Nissan, Suzuki, Daihatsu en Mitsubishi. Maar de vele taksen op auto’s en benzine (kostprijs volgens grootte en verbruik) moeten wel de enorme kost van de bouw en het onderhoud van bruggen en tunnels compenseren. Wat me verder verrast is dat er in Japan vijf tot twaalf procent Christenen leven en je hier zelfs Joodse synagogen en moskeeën vindt.
De oude traditionele cultuur, laat ik hier onbeschreven vanwege zijn té eindeloze, onoverzichtelijke rijkdom. Dus geen verhalen over de lotus, pagodes, samoerai, okinawa (kamikaze opleiding), sumoworstelaars, geisha’s, kimono’s en thee-rituelen.
We gaan richting het hart van de actie, het bruisende Dotonbori District, parallel aan het gelijknamige kanaal. Hier bevindt zich een levendige mix van honderden eetgelegenheden, een ware smeltkroes van streetfood, gezellige drukte en amusementszalen met neonverlichting en straatornamenten die je verleiden. Kijk maar naar de foto: onmisbare koe, draak, vlees.
Een paradijs voor foodies, wat je meteen merkt aan de massa’s volk van allerlei slag rond lunchtijd. Maar hier vind je niet alleen culinaire hoogstandjes; ook Bunraku (poppentheaters), Rakugo-zalen (bekend om hun beeldverhalen) en bioscopen.
Tijdens mijn vrije tijd in dit bruisende stadsdeel word ik overweldigd door lokale specialiteiten waar mensen geduldig bij alle eateries voor in de rij staan. Zoals octopusbrokjes die in bakplaatgaatjes worden gegoten, aangevuld met deeg, om vervolgens kort in de oven te gaan. Een ware snacktraktatie die als lunch kan gelden. Zelf kies ik voor iets dat mijn zin in lekker rundvlees moet bevredigen. Real food for beef lovers.
Op de menukaart staat het bekende Japanse Wagyu-ras, compleet doormarmerd en met een ongelooflijke smaak, kleur en textuur.
Een onbetaalbare lekkernij bij ons, maar hier staat het Black Kobe Beef overal op de culinaire troon. De koeien krijgen een stressvrije keurbehandeling qua ‘breeding and feeding’ gedurende minstens drie jaar, met speciale voeding, waaronder een mix van geselecteerde granen zoals maïs en gerst, inclusief sake. Massages en relaxtherapie maken deel uit van hun verwende leven. En laten we vooral de strenge beoordeling voor het felbegeerde keurmerk niet vergeten.
Mijn keuzemenu, die je automatisch op een schermpje kan intikken en zo bestellen, bestaat uit fijngesneden lapjes, simpel op smaak gebracht met sojasaus, zout en peper. Deze mag ik zelf roosteren boven een vlammend brandertje ingebouwd in de tafel. Een ware proefsensatie die mijn mond vult met een vreselijk-vleselijke zaligheid. Een smaakbom voor de schappelijke prijs van 24 euro, inclusief een half litertje bier. Een 'wow'-moment.
Vermits we vannacht blijven aanliggen, trakteert een tweemansorkestje ons vanop de kade op tromgeroffel en scherpe beats. Bedoeling om van te genieten vanop ons terrasje. Helaas klasseer ik het al snel onder de categorie overbodig lawaai.
KOBE
De volgende dag verken ik Kobe stad, een smeltkroes van maar liefst 98 verschillende nationaliteiten met elk hun eigen gastronomische cultuur. De ideale havenligging speelde een cruciale rol in de Japanse geschiedenis. Mijn eerste stop is Sorakuen Garden, een park in traditionele Japanse landschapsstijl, oorspronkelijk deel van een vorige burgemeestersresidentie. Open sinds 1941.
Het serene landschap met rotstuintjes, bonsaiboompjes, bruggetjes, beekjes en watervalletjes biedt een aangename verpozende ontsnapping. Ik zie uitzonderlijke bomen en een tuiniers op laddertjes in actie, experts in het betere snoeiwerk. Het contrast met de hoge flatgebouwen eromheen is wat ontsierend, maar zie het zo: de lokale bewoners kunnen, wanner ze maar willen, genieten van deze nabije, groene oase. En als tuin wil het zeggen: ik ben er voor jou, kom en relax. Maar ja, voor een toerist zijn die flats eromheen wel een killer, toch voor wie zoekt naar perfect idyllische, unspoiled pictures.
Een Japanse tuin is anders dan wat we gewend zijn; doordacht ontworpen in een wereld van symbolen en meditatieve gedachten. Ying en Yang. Rotsen en steentjes leiden je langs prachtige planten, een uitnodiging tot serene ontdekking die we in het Westen soms vergeten en verleerd zijn. Het park weerspiegelt een tijdloos dwalen, waar praktische overwegingen plaatsmaken voor verrassende verrijkingen. Niet zoeken, en toch vinden.
Dan duiken we in een andere wereld in: de Sake Brouwerij Hakutsuru, herbouwd na de aardbeving van 1995.
Het moderne museum illustreert het sakebrouwproces en zijn handel aan de hand van mooie gepresenteerde displays vol grote voorwerpen en reconstructies. Ondertussen vindt er een niet echt feestelijk, eerder gelaten, Sakefestival plaats die lokale bewoners al om 10:00 uur in de ochtend aan de sake en hapjes zet.
Sake bevat 15 à 16% alcohol en is gemaakt van rijst. De kwaliteit is onderverdeeld in klasse van regular tot superior, het verschil draait helemaal om hoe erg de rijstkorrel gepolijst werd, wat een hoog vakmanschap vraagt. De Kobe-sake dankt zijn faam aan hoogwaardige rijst en het iets koudere weer.
Te midden van de sakeproducten zie ik tot mijn verbazing iets dat hier nergens tussen hoort: het bij ons onbekende, maar door mij in vele buitenlanden gespotte Belgische bier Blue Moon. Onze gids kan de connectie niet verklaren, maar geeft aan dat ze graag bier en al zeker een Belgisch biertje drinken. Vreemd, maar intrigerend.
We vervolgen onze weg naar de imposante Mount Rokko, die de baai van Kobe domineert.
De weelderige plantengroei, kraaien en een spannende rit langs kronkelende wegen met smalle bochten en grote spiegels aan elke kronkel leiden ons naar Mt. Rokko Garden Terrace. Hier genieten we van een adembenemend panorama over bergen, stad, haven en baai, helemaal tot aan Osaka. Op de top zijn er ontspannings- en sportmogelijkheden, bijgevolg een favoriete plek voor jongeren en (prille) koppeltjes.
Na een deels kabelspoor-gedreven afdaling met een grappig, getrapt treintje doorheen een fel beregend jungle-eske plantengroei, belanden we in een van de grootste Chinatowns van Japan, het Nankinmachi district in Kobe, met honderden street foodstalletjes, snacks, zoetigheden en souvenirs. Nadat de haven van Kobe openging in 1867, kwamen er snel Chinezen die bekend werden met hun keuken uit de Kansai streek. Hier overal te zien en te proeven. Deze marktachtige omgeving barst dan ook van indrukken, kleuren, smaken en people-on-the-go.
HIROSHIMA.
In plaats van het indrukwekkende, maar sombere Peace Memorial Park en museum over die atoombom weet je wel, kies ik voor een bezoek aan Miyajima Island (31 km²). Hier staat een van de meest iconische symbolen van Japan, de Torii Gate.
Torii, letterlijk vogelzitstok, is een traditionele Japanse poort die toegang verschaft tot een Shintō-heiligdom. De torii worden gezien als de ruimtelijke overgang van het profane naar het heilige. Shintō verwijst naar geboorte, terwijl tempels dan eerder met begrafenis en dodenherdenking te associëren vallen.
De ferrytocht alleen al is de moeite waard, met drijvende oesterkwekerijen die passeren. Bij aankomst word ik verwelkomd door kleine, wilde herten die, totaal niet bang, zich tussen de mensen mengen. De weg naar het heiligdom is druk, met een file van honderden bezoekers die we los mogen voorbijsteken. De aanblik van de magische (a.h.w. op het water drijvende) Torii Gate vind ik best merkwaardig bijzonder.
Het majestueuze Itsukushima Jinja Schrijn (UNESCO), op palen en steigers boven het water gebouwd, straalt authentieke mystieke schoonheid uit, met rituele ceremonies die plaatsvinden in o.m. de Prayer Hall en Main Hall verbonden door promenades. Kortom, een adembenemende vintage must-see, quintessential Japans en soms met mensen in traditionele klederdracht of kimono’s. Beslist een magische ervaring en een uitnodiging voor allerlei foto- en filmuitdagingen, al is het wat drummen om te kadreren zonder ongewenst volk erop.
Ik snuister wat rond in het lokale plaatsje, koop schattige souvenirs voor mijn kleindochter, een leuke, zachte muts in de vorm van een hertje en een mini Japanse kimono, en smul van oesters en vier lokale minibierproevertjes. Een achteloos hertje stoot echter en stoemeling mijn bierglas om, dat ie dan gretig begint op te lebberen. Weg bier. Happy hert.
BEPPU (Kyushu)
Beppu is bekend om zijn Danteske lantaarnverlichte, geothermische baden, ook wel de 'acht verzengende helle' genoemd. Denk aan zwaveldampen en rood- tot donkerblauw water afhankelijk van de gemineraliseerde aarde, met namen als Bloedvijver Hel, Stoomoven Hel, Monnikshoofd Hel, Bergdemon Hel, Tornado Hel.
De stad zelf is een klassieke duale mix van traditie en moderniteit, maar de echte attractie ligt een busrit verderop: de 600 Usuki stenen Boeddha’s. Verspreid langs een wandelpad naast de rotsen, zijn deze Magaibutsu-beelden in de bergflanken uitgehouwen en dus onverwijderbaar. Ze werden beschouwd als de eerste historische artefacten op Kyushu (we zijn op het zuidelijkste van de drie grote Japanse eilanden) en ze gelden dan ook als nationale schatten met unieke historische waarde. De monotone expressies zijn soms polychroom en ergens toch fotogeniek.
Vervolgens bezoek ik de ruïnes van Usuki Castle, omgeven door wel 1 000 kersenbomen en superberoemd als Hanami spot (bloemenzicht). Dan wandel ik door het oude Samoerai-district met traditionele huizen en straatjes. Thee- en bijzondere ijssmaken proeven hoort er natuurlijk ook bij.
FUKUOKA (Kyushu)
Fukuoka, heeft een rijke geschiedenis dankzij zijn strategische haven (Fukuoka ligt dichter bij Seoul dan bij Tokyo) en voert als hoofdstad van Kyushu een erg proactief overheidsbeleid. Op ons programma een hapklare brok met het beste van Japan: heetwaterbronnen, gourmet keuken, overweldigende natuur, een spiritueel verleden én met toch een zeer eigenzinnige identiteit.
Fukuoka, de nummer 22 onder meest leefbare steden ter wereld, betovert met zijn bruisende winkels, culinaire hoogstandjes, uitmuntende transportnetwerken, prachtige musea, weelderige groene ruimtes en een vriendelijke, veilige sfeer, doordrenkt met een gevoel van openheid.
Ooit de thuishaven van de Samoerai, ademt de stad nog steeds de gloriedagen van weleer. Het Kyushu Nationaal Museum biedt een unieke ervaring waar bezoekers zich kunnen hullen in traditionele kostuums, waardoor ze hun innerlijke feodale krijgsheergevoelens kunnen laten ontwaken. Lokale heiligdommen, stille Zen-tuinen en kasteelruïnes vertellen het verhaal van Fukuoka's prestigieuze gloriedagen, waarbij het zich o.m. twee keer met trots verweerde tegen brutale Mongoolse invasies in de dertiende eeuw. Ze zou ook de (betwijfelde) plaats zijn waar de keizerlijke familie ooit voet aan de grond zette.
De reis naar het beroemde Shintō-heiligdom Dazaifu Tenman-Gu (de belangrijkste sacrale plek samen met die in Kyoto) onthult opnieuw de indrukwekkende, straffe verkeersinfrastructuur van dit land. De snelwegen doorkruisen als een ingenieus urban netwerk van eenrichtingsoverbruggingen, een soort modern vlechtwerk dat het verkeer tot op 5 vakken harmonisch en efficiënt de stad laat ”overstijgen”. Het lijkt een soort ordelijke spaghetti van Vilvoordeviaducten dwars doorheen elke moderne stad mooi gekanaliseerd en duidelijk in zijn Japanse tekens, mag ik hopen. In het Engels, dat mag je meestal vergeten.
Nadeel: soms scheuren ze disruptief vlak langs flatgebouwen. Dan wil je niet op de laagste drie verdiepingen wonen, kijkend op het lelijke zicht van dikke reuzenpilaren en altijd in de schaduw. Daarboven lijkt het al niet beter: constant zicht op autoverkeer met zijn verkeersgeraas en pollutie. Niks voor mij. Maar op de brede avenues op de grond zijn er bijgevolg amper files en overheerst een zalig, breed ruimtelijk gevoel. Japan claimt bovendien dat hun publiek transportsysteem bijna elke burger tot minder dan vijf, maximum tien, minuten van zijn woning brengt (bus, tram, metro, trein). Eat that vernieuwd transportplan van De Lijn. Voetgangers hebben overdekte walk ways (tegen zon en regen) boven de autostroken, maar je moet wel veel trappen op en af. Zie het zo: een uitstekend, gratis fitnessaanbod.
Deze sacrale Shintō-site is gewijd aan de geest van Sugawara Michizane, een geleerde en politicus uit de Heian periode, weerspiegelt de rijke spirituele tradities van de stad. De wandeling langs de levendige straat er naartoe wordt een dartele operette vol lokale verleidingen, variërend van snoepwinkeltjes tot snuffelbazaartjes. Aan het eind wacht een betoverende setting met Shintō-poorten, Japanse bruggetjes, fonteinen, vijvertjes en tempeltjes met kleurrijke puntgekrulde dakenhoeken die binnenin allerlei bijzondere altaren en vereringssymbolen bevatten.
Alles en iedereen is of kan hier “God” zijn, ook armoedige sukkels. Vandaar dat pakweg afval in dit land geen optie is want vuilnis kan toch niet God zijn. Vandaar ook hun prijzenswaardige properheid. Want iedereen kan een Boeddha zijn. Everyone is God. Oh, my God!
Het valt op hoeveel studenten, de meesten mondgemaskerd, hier rondlopen in hun toch wat saaie conventionele schooluniformpjes. Overal staan geluksbrengers, alumetten en afsmeekprullaria te koop, vooral gerelateerd aan succes in studies en examens. Een kleine commercie op zich. En overal kan je een wens formuleren, opschrijven en opdragen. Ik confronteer onze gids met zo’n wenskaart waarop de schrijver ervan verlangt een beroemde honkbalspeler te worden. Ik: What will his reaction be if eventually he becomes a lousy basketball player? Hij wijst naar zijn kale hoofd en zegt: Ik vroeg in de tijd ook een volle kop haar.
Grappig fait-divers’tje (echt gebeurd). Volgens onze bevlogen gids spreken Japanners zo’n slecht Engels omdat hun leermeesters simpelweg zelf pover Engelstalig zijn. Maar ze leren allemaal wel flink repetitief de begroeting: How are you? I’m fine. And you? Me too!
Maar hun uitspraakverschil tussen How are you en Who are you is redelijk minimaal. Zo ontving de Japanse eerste minister in de tijd Bill Clinton met “Who are you? Antwoordde Bill: I am Bill, the husband of Hillary. De eerste minister: Me too!
Een bezoek aan de Fukuoka Toren, gebouwd in 1989 voor de Tokatopia Expo ter ere van de honderdste verjaardag van de stad, biedt een adembenemend 360° uitzicht over de zee, stad en Hakata-baai. Het merkwaardige open liftensysteem voegt een futuristisch tintje toe aan deze slanke kusttoren van 234 meter hoog. Het observatieplatform trekt niet alleen toeristen aan, maar ook weer groepen scholieren, wat het participerende schoolsysteem met zijn veelvuldige externe studiebezoeken, nog maar eens illustreert.
Op de terugweg deelt onze heerlijk verstaanbare gids, die lang in de USA studeerde en verbleef (vandaar) zijn persoonlijke reflecties over de tumultueuze geschiedenis tussen Japan en China en zijn vreselijke oorlogen. Zijn hartstochtelijke pleidooi voor begrip, co-existentie en wereldvrede, leven en laten leven, wederzijdse fouten in de geschiedenis oogst bij mij kippenvel en een euforisch applaus van mijn excursiegezellen. Een moment dat een fikse fooi rechtvaardigt, mijn gebaar van waardering voor zijn boeiende verhalen en inzichten.
Als de nacht valt, wacht de oversteek naar Zuid-Korea, een nieuw hoofdstuk in dit Verre Oostenavontuur. Vervolg in mijn blog “Weerstaan Zuid-Korea, Taiwan & Hong Kong nog de asem van de Chinese Draak"?
