De Grote Pacific Oversteek. Van Sydney naar Honolulu (april 2024).

Met Qatar Airways (leuk springbok-logo) via Doha naar Sydney, een lange vlucht helemaal naar down under.

De B787 Dreamliner heeft slechts 250 pax en grote elektronische dimbare vensters en een full spectrum LED-verlichting die helpt bij tijdsverschillen, evenals een zuurstoftoevoer die minder reismoeheid vermindert. De Dreamliner haalt een snelheid van 1 000 km/uur. Dat betekent minder dan 6 uur van Brussel naar Qatar.

Na aankomst in ons authentiek koloniaal hotel The Great Southern in hartje SYDNEY

besluiten we, na een heerlijke hete Thaise garnalensoep bij een Thai vlakbij, toch maar niet te vroeg te gaan slapen om zo wat jetlag te ‘recupereren’. Natuurlijk lukt dat niet. Ik wou via een VPN-connectie Club -Anderlecht volgen (3-1) maar lag te snel te ronken en natuurlijk ben ik dan om 4:00 uur al wakker. Om 7:00 uur naar een koffiebar aan de overkant van de straat en dan sightseeing. We hebben hier twee nachten, maar slechts één volle dag voor we de Trans-Pacific Cruise aanvangen. Dat wordt dus snel en oppervlakkig sightseeing…

De eerste open dubbeldekker Big Bus leidt ons naar de suburbs en een scenische route langsheen de kust met o.m. Bondi Beach, zijn surfers, Rose Bay en zichten op de Sydney-skyline vanaf de heuvels in het zuiden. De commentaren worden begeleid door Aussie muziekjes: songs van Crowded House, de heerlijke Aboriginal artiest Gurrumul (leer hem kennen: aanrader!) AC/DC en natuurlijk ‘Down Under’ van Men at Work. Als vedetten uit dit land worden meerdere sporters vermeld, waaronder tennisser Lleyton Hewitt, verder Cate Blanchett, Olivia Newton-John en andere Kylie Minogue’s.

Het leukste weetje dat ik onthoud, is dat de eerste blanken, hier werkzaam in de pioniersdagen, waaronder, zoals bekend, veel verbannen misdadigers, werden uitbetaald in …. rum!

En dat toen de blanken hun eerste kangoeroe zagen, ze de Aboriginals vroegen hoe het dier heette. Die zouden geantwoord hebben in hun taal: “kangoeroe” wat “ik versta u niet” betekent. Linguïsten betwijfelen dat sterk maar men besloot deze leuke story toch maar te overleveren.

De tweede tour is de echte stadscentrum tour. Deze brengt ons langs o.m. de hoge Sydney Tower Eye, die ik in 1986 al bezocht, King’s Cross, Woolloomooloo Bay en natuurlijk de Sydney Bridge waar massa’s verf aan opgingen en waar Paul Hogan (Crocodile Dundee) deze job ooit deed.

En de wereldberoemde Sydney Opera House natuurlijk. Een mooie wandeling naar dat fenomenaal landmark, qua setting een droom voor fotografen. The Opera heeft helaas geen speeldata tijdens ons verblijf, dus die wens berg ik maar op. Het lukte ook al niet een jaar terug bij de Opera van Manaus. Jammer. Er zijn megaveel terrassen met uitzicht op de brug, de haven, de oceaan in de verte en het cruiseschip hiertegenover.

Morgen ons schip, de MV Celebrity Solstice, 315 meter lang, 37 breed, zes restaurants voor 2 850 pax en 1 200 crew, 16 liften rond een 15 dekken hoog atrium waarin een heuse boom groeit. Compleet ons ding niet, maar ik kon in de U.K. een ongelooflijke goede deal, stateroom met terras op Sky deck 10 conciërge level, bekomen met vluchten, extra verblijfdagen voor en na all-in (ik moest alleen nog een vlucht Heathrow – Brussel zelf bijboeken). Maar voor deze prijs kunnen we deze trip met deze bestemmingen toch niet laten? Vandaar. In mijn tijd, jaren tachtig, legden cruiseschepen aan achter de Sydneybrug. Nu ervoor, want die grote, lelijke kanjers kunnen er niet meer eronderdoor.

Het Australische eten blijkt eclectisch: Britain meets East, meets aboriginal (‘barbi’ = barbecue) en blijkt iets goedkoper dan bij ons. Drank is weliswaar duurder. Men hanteert een systeem van zelf bestellen aan de bar, betalen, en de bestelling wordt dan gebracht naar het nummer dat je krijgt. The American way. Zelfs in een pub! Typische gerechten zijn allerlei meat pies, pavlova, lamingtons, fish & chips, barramundi vis, Vegenite (zout! Zogezegd anti-katermiddel).

Het wegvaren uit Sydney oogt vrij spectaculair en iedereen bevindt zich dan ook op het open dek. Ik fotografeer me te pletter.

LIFOU, LOYALTY ISLAND (NIEUW-CALEDONIË) missen we vanwege het stormachtige weer buiten de haven. Het wordt daardoor de eerste dag verboden uit te varen. Daarbovenop missen we ook het kleine MYSTERY ISLAND (VANUATU), normaal goed voor 40 minuten rondom het eilandje wandelen en vertoeven op zacht, wit poederzand en groenblauw turkoois water. Omdat het schip ’s nachts als dichtstbijzijnde bij een S.O.S.-scheepsramp met een zeilschip de maritieme code van redding en bijstand moest uitvoeren. Mét het gevolg, terugvaren naar het dichtstbije vasteland om de twee half-overlevenden daar medische opvang te verschaffen. Wat ons een zeedag en dus ook deze aanleghaven doet verliezen. Ik verzucht in mezelf: kom ik van de andere kant van de wereld om deze betoverende eilanden niet te zien…? Mwja. Amerikaanse passagierster: Did the captain know that during the night, we were sailing in the wrong direction?

FIJI, een magische naam! En symbool voor prachtige palmboomstranden. “Bula!” dat is Fiji voor Hello! Eerst LAUTOKA, de charmante ‘Suikerstad’ vanwege zijn belangrijke suikerrietteelt.

We maken een heerlijke taxirit langs tapiocavelden met als hoogtepunt een prachtige Hindoetempel, zoals steeds in sprookjesachtige pastelkleuren. Schoenen uit, we kennen dat, maar ik heb helaas geen sarong bij om mijn blote benen te bedekken. Maar er is niemand. Tot opeens een priester opdaagt en boos misbaar maakt en zegt dat we 5$ moeten betalen, wat nergens staat aangeduid. We blijven vriendelijk, stellen geïnteresseerd vragen en uiteindelijk gaat hij met een collega en Nella op de foto en we moeten zelfs geen 5$ meer betalen. Toch blijkt het Christendom (Methodistisch, Baptist…) hier de belangrijkste religie. Maar je kan niet naast de, van Indië afkomstige, inboorlingen kijken. Al passeren we ook een moskee. De rit eindigt bij een betoverende tropical sunset. Terug op de pier aan het schip, waar diverse stalletjes staan opgesteld, laat ik me verleiden door de goedlachse, zwarte Sonja voor een primitieve stoelmassage à rato van 12$ voor 50 minuten.

SUVA is de hoofdstad en grootste, erg kosmopolitische stad in Oceanië: trendy shopping malls naast boerenmarktjes, parken, tuinen, musea. Maar naast moderne, toch wat gebouwen uit de koloniale tijden. Vandaag is het onze 34ste huwelijksverjaardag.

Ik maak een excursie naar een authentiek Polynesische dorp. Een korte plasstop wordt voorzien in een onbetekenend luchthaventje vol kleine, soms afgetakelde vliegtuigjes. Het kleine Fiji blijkt zestien domestic airports te hebben. Die van Nadi is wel de enige internationale.

In Rewa Village wordt onze groep verwelkomd door, met machetes en zo gewapende, warriors in blote bast en strooien rok met woeste, zwarte vegen op hun gezicht. De wandeling door het dorp vol half huizen, half hutten, nergens vensters, geeft een kijk op hun nog overblijvende, oorspronkelijke cultuur. Overal hangt was te drogen en de “Bula’s!” zijn niet van de lucht.

In een soort gemeenschapshuis zitten mannen en vrouwen op de grond, begeleid door enkele schamele instrumenten, inheemse gezangen ten beste te geven. Vooraan weer krijgers met een grote schaal waarin de, voor hen belangrijke Kava ceremoniedrank bereid wordt. De Village Chief verwelkomt ons. We krijgen een demonstratie van een houten wapenstok, een soort hakmes, waarmee in vroegere tijden werd ‘gekoppensneld’.

Captain William Bligh van het legendarische Britse marineschip The Bounty ontdekte Fiji (Melanesië) in 1789. Toen was kannibalisme daar veelvoorkomend. Ondertussen zijn het zowat de meest vredevolle en lieve mensen die ik ooit heb ontmoet. De Kava-ceremonie met de bijzondere drink, de dans van de warriors en zoveel meer zijn ‘a shot of joy’.

Hier proef ik van de sfeer van een oude droom: cruisen langs de Pitcairn Islands (zie de film Mutiny on the Bounty) het Paaseiland en het Robinson Crusoë eiland en vandaar naar Valparaiso (Chili). Maar zo’n expeditie cruise is helaas veel te duur voor deze jongen.

 Maar dus, zo woest als ze eruitzien, zo lief en braaf zijn al deze mensen hier. Natuurlijk voeren ze een folkloristisch nummertje op, maar hun hart blijkt er nog bij.

Er volgt een heftige krijgersdans en dan de (gezette) vrouwen die Polynesische zang en simpele zacht zwaaiende dansjes presenteren. En, help, we mogen allemaal meedoen natuurlijk. Noteer dat de vele mollige vrouwen wel beantwoorden aan het lokale schoonheidsideaal. De Kava-drinktraditie dan. De drank wordt bereid met een substantie van een bijzondere wortel die ze uitpersen in, wat eruitziet, als een sok en nadien gemengd met water in een grote schaal. Wie het drinkt, wordt begeleid door kreten en handgeklap van de schenker. Je moet het kleine schaaltje wel in één teug achterover kappen. Het smaakt naar niks, mijn gedacht. Maar goed, het wordt rustgevende kwaliteiten toegedicht. Want zoals the Chief zegt: “Kava maakt je stil, bier maakt je luid”. Nadien wordt er gezellig tot uitbundig over en weer gesocialiseerd. Al met al een fijne belevenis.

APIA (SAMOA) Op de kade worden we verwelkomd door een enorme folkloristische bende die

exotische muziek en dans etaleert. De straffe, brandende zon, is zo intens dat iedereen nog enkel naar schaduw spiedt. Echt iedereen draagt nu een hoofddeksel. We nemen de shuttle en wandelen doorheen het centrum waar een typische Christelijke kerk en een prachtig park tegenover elkaar staan. We zien allerlei decoratieve ambachten, zoals houtsnij- en vlechtwerk, pottenbakken, sieraden, noem maar op. Vooral het maken van kokosmelk uit de kokosnoot, een behoorlijk intensief werkje, steelt mijn aandacht. Overal worden kleurrijke kleren verkocht, zoals fleurige T-shirts, hemdjes, drukbeprinte sarongs en exotische prullaria in leuke standjes en stalletjes. Wanneer we ‘Belgium’ vermelden, is de reactie altijd: “soccer!” (voetbal) of … Lukaku! 

Voor een klein bedragje brengt een taxichauffeur ons naar een ruime, overdekte lokale markt. Tussen de groenten en het fruit bemerk ik soorten die ik nooit eerder gezien heb. We laten ons rondrijden naar de Natural History and Cultural Heritage Museum. We genieten, maar zweten ons wel te pletter.

PAGO PAGO (AMERICAN SAMOA) is eigenlijk een dorp op het eiland Tutuila, dat ooit een belangrijke marinebasis van de USA was tot 1951. Je bent er zo doorheen gewandeld. Dus regelen we een taxi, een stuk duurder dan gisteren, maar zo kunnen we in de hoge, groene heuvels, soms in de wolken hangend, panoramische shots maken van het havenstadje in deze heerlijke, mooie baai.

En het mag gezegd worden: ons lelijk grote schip en ook de vele containers verpesten hier en daar het ‘ideale plaatje’. De belangrijkste industrie hier is de tonijnvangst in conserven. En dat hebben we geweten. Wanneer we de fabriek passeren, is de visstank bijna niet te harden. We voelen medelijden met de mensen die hier hun leven lang in moeten werken. Een zwarte brassband speelt deuntjes terwijl we terugrijden.

Bij afvaart wordt de conciërgeklasse uitgenodigd op het heliplatform vooraan het schip voor een glaasje champers met zakouskis. Ik keuvel aangenaam met wat Aussies, altijd een joviaal volkje.

Raadseltje. Gisteren waren we donderdag 18 april in Apia, Samoa en vandaag waren we in Pago Pago, American Samoa, en het is wéér donderdag 18 april. Hoe kan dat? Simpel. Tussen de twee naast elkaar liggende eilanden loopt de INTERNATIONAL DATELINE, 180° lengtegraad. Het Oosten is altijd een dag voor op de Westkant. Zo komt het dat we gisteren +12 uur GMT+1 voor lagen en nu opeens -12 uur Brusseltijd. We zitten dan ook knal in het midden van de Pacific (Stille Oceaan). Het is hier al dagenlang constant 30° met een luchtvochtigheid tussen 73% en 80%. En nu varen we uit, naast de Solomon-eilanden en boven French Polynesië, op weg naar Hawaii. Hou u vast: vijf volle zeedagen te gaan.

OP ZEE.

De temperatuur is tijdens de vaart nooit onder de 24° en nooit boven de 30° gegaan. Uiteindelijk best doenbaar, mits een dipje in de pool en een drankje op zijn tijd.

De hele dag door zijn er activiteiten waarvan enkel leuke vondsten, zoals een ei ongebroken laten landen op een cirkel vanaf de zevende verdieping. De constructies met plastic zeiltjes, ballonnetjes, elastiekjes, would-be parachuutjes zijn hilarisch, de landingen onvoorspelbaar. Fun and games, jawel. Zo was er ook een Country Fair rond het zwembad waar alle scheepsdepartementen een gek spel aanboden waarmee je punten kon verzamelen, inruilbaar voor allerlei Celebrity gadgets. Een verrassend leuk concept. Verder Blame bingo, een slotmachine-challenge en een constant aanbod van spelletjes, tornooien en quizjes door een uitgebreid animatieteam. Uiteraard zijn er interessante lezingen, waaronder een supergrappige van de cruise director over hoe ze de periode van corona doormaakten met een gereduceerde crew op zee.

De Galley tour was interressant. Hoe bevoorraad je 2 800 pax in 1 grote dining room, 1 groot buffetrestaurant, een fastfoodstand bij het zwembad en 5 speciality eetplekken (mits bijbetaling)? Wel, er zijn 170 koks aan boord die shifts van 10 uur maken en 40 cleaners, uitsluitend voor de keukens. De bestellingen komen op een scherm terecht in diverse afdelingen en worden later door dragers naar de zaalbediening gebracht. Zo is er bijvoorbeeld 1 man die elke dag enkel escargots à la bourguignonne klaarmaakt. Wat betreft het eten ben ik vergeleken met eerdere cruises niet erg onder de indruk. Ik vraag aan sommelier Jona (een Filipijnse) om een Malbec uit Argentinië. Veel kent ze er niet van. Maar als ze hoort dat Nella Italiaanse is, vraagt ze: “Ik was in Pisa en vroeg ketchup voor op mijn pizza…. Het leek wel of ze me in de gevangenis wilden stoppen. Waarom?”

Wat me wel erg stoort is dat het scheepsconcept in service bespaart waardoor iedereen constant met drankjes, koffie in kartonnen bekertjes en zo, in de weer lijkt.

Nog wat losse beschouwingen. De uglyness of people. Dit cruiseschip heeft zoveel rijk aanbod aan eten- en restaurantkeuzes en toch heeft de pool grill met zijn beperkt aanbod aan hotdogs, burgers en frieten het meest succes, niet toevallig bij de eerder corpulente medemensen. En kwantiteit blijkt steeds belangrijker dan kwaliteit.

Troost voor deze jongen met overgewicht. Als ik naar mijn medereizigers kijk, relativeer ik meteen mijn situatie en de kwabben, buiken, spuuglelijke tattoos en piercings zijn ontelbaar. In de heerlijke Green Sunset Bar, vlakbij luxe privé-alkoven, een glasblazenstand (kan je hier leren) en een golfbaan slurp ik ‘een beetje anders’ aan een cocktail ‘Slippery Nipple’. Iedereen drinkt hier bier en softdrinks, op zijn Amerikaans, van het flesje. Geef deze Belg maar een glas aub, tenzij je een Corona met een stukje limoen wilt. Duvel staat nergens op de kaart, maar het is er wel, 17$ aub.

De gesprekken met medepassagiers gaan gewoonlijk niet verder dan “Where are you from”, gevolgd door een opmerking en een uitstervende babbel over niets. Een grappige opmerking van een vrouw wil ik wel delen: “My husband loves red hair, which is creepy because my mother is a redhead”.

Het showtheater met twee verdiepingen biedt telkens een vroege en een late avondshow. Ik leer de cruise director kennen en, als oud-collega (ik werkte ooit drie maanden voor Celebrity in hun opstarttijd 1993), laat hij mij de backstage zien, inclusief alle machinerie, loges en snufjes zoals een platform dat 16 entertainers rond een decorstuk, zoals een moto, uit de grond kan laten opstijgen. Verder zijn er takels die acrobaten laten rondvliegen en noem maar op; verlichtings- spots en projectiemateriaal, technische mogelijkheden waarvan ik in mijn tijd enkel maar van kon dromen. Er is zelfs een klein, apart theatertje waar late-night iets gedurfdere comedy shows worden opgevoerd.

Mijn zoveelste Equator Crossing: de King Neptune Ceremony. De performance hier kan niet tikken aan de originaliteit die ik met mijn team ooit bracht, met tenminste echte, knappe zeemeerminnen…

Hun spektakel biedt echter weinig. Ter illustratie twee foto’s: de eerste van deze cruise (acrobaten act als hoogtepunt), de tweede hieronder uit mijn Vistafjord-tijd met Yours Truly als Neptunus.

Na afloop krijgen we een heftige, winderige tropische zondvloed over ons heen. God straft direct. ’s Avonds krijgen we de klassieke oorkondes.

Oorspronkelijk stond de voorlaatste dag LAHAINA (MAUI, HAWAII) gepland, een mooi eiland waar ik voorheen een paar maal gelukkig was, maar nu gecanceld vanwege de vreselijke bosbranden van vorig jaar die van deze droomplek een zwarte puinhoop maakten.

Dus liggen we een extra dagje in HONOLULU (OAHU, HAWAII) tegenover de Aloha Tower. We worden ’s avonds getrakteerd op Hawaiiaanse muziek en dans, wat ons in de stemming brengt.

De ontscheping de volgende morgen verloopt reuzevlot.

“Aloha!” Ons boutique hotelletje Equus blijkt een onooglijk, weggemoffeld stulpje vergeleken bij de impressionante resorts à la Hilton, Hyatt, Ritz-Carlton e tutti quanti. Om binnen te geraken met onze loodzware koffers moeten we twintig trappen overbruggen. Er is geen lift en niemand helpt. Maar goed. We springen meteen op de Pink Line Bus Tour wat me een goed overzicht verschaft van het stadsplan van Honolulu en Waikiki. De dubbeldekker is perfect voor sightseeing en photo shoots.

Op het strand van Waikiki eten we vlakbij het standbeeld van Duke Kahanamoku, de ‘vader’ van het moderne surfen, iets kleins om dan verder te gaan met de Blue Line, een trolley vehikel, vergelijkbaar met de tramways van San Francisco, inclusief de luide bel. We rijden richting zuidelijke kusten langs de beroemde vulkaankrater Diamond Head, die ik tijdens mijn wereldreis in 1982 al eens beklom. De stranden, golven, surfers en palmbomen tekenen voor telkens nieuwe memorabele zichten. We bereiken een kleine baai met onstuimig spattende golven op een strandje met rotsen, ooit gebruikt als locatie voor scènes in Pirates of the Caribbean.

Er is ook een spuitende blowhole waar vloedstoten spuitend het water de lucht in jagen. Op de weg terug passeren we de rijkere wijken waar sterren zoals Oprah Winfrey en Sylvester Stallone hun optrekjes hebben. Voortdurend mooie zeezichten, maar we spotten helaas geen walvissen noch dolfijnen.

Waikiki is keurig met zijn verzorgde tot chique hotels, zoals het mooie Moana Surfrider Westin Hotel, en bezit vele parken met perfect kort gras, vol weelderige planten en merkwaardige, veelstammige en wortelende bomen.

Sommige planten zijn in Vlaamse huiskamers te vinden, maar hier tienmaal groter, weelderiger en fleuriger. Vooral de bomen, zoals trouwens overal in de Stille Zuidzee, zijn indrukwekkende, fotogenieke kunstwerken. Het is aangenaam warm. Toch kan het in bepaalde straten heftig waaien vanwege de trade winds (passaatwinden). Vanuit een bepaalde richting worden de wolkenkrabbers een zuigende trechter die de windkracht versnelt, terwijl de dwarsstraten daarentegen compleet windstil zijn.

De volgende dag gaat het richting Honolulu (Red Trolly Line) met o.a. het standbeeld van Kamehameha, de oprichter van het voormalige koninkrijk Hawaii (1810), het Iolani Palace, Chinatown en de haven waar de Solstice nog steeds ligt. Helaas rest ons niet genoeg tijd om ook het legendarische Pearl Harbour te bezoeken.

In de Tiki Grill and Bar bemachtigen we een tafeltje met vanaf het boventerras een heerlijk uitzicht op Waikiki Beach. Ik bestel een ‘Ahi Tartare Stack’ van tonijn met avocado, spicy sauce en crostini’s. Mijn eega gaat voor Hawaiiaanse ribbetjes en dan volgt natuurlijk nog een super Poke Bowl.

En ananas ‘de zoetste ter wereld’. Daarna vervolgen we met de Green Line, een trip die ons tot binnenin de krater van de brede, lage, uitgedoofde Diamond Head brengt.

Het is vervelend dat de commentaren van de chauffeurs constant de shopping malls in het licht zet. America! Deze jongen heeft echter de vervelende eigenschap in winkelcentra instant ongelukkig te worden. Ze praten ook over hotels met cijfers die indruk moeten wekken én ze duiden fast food ketens aan alsof ze bezienswaardigheden zijn. Trouwens, weet als je in zo’n mall naar het toilet wil, je een soort 5-digit moet bemachtigen, anders gaat de deur niet open. Kom dat maar tegen als het superdringend is. En die gidsen, tja, die zeggen om de twee zinnen dat eeuwige “guys, hi guys, you guys”. Ook merkwaardig: de avenues hier zijn zo breed dat voetgangers wachtend op een groene Walk! en aan de overkant dan weer eens moeten wachten, hier op hemelsbrede kruispunten ook de mogelijkheid krijgen meteen diagonaal te dwarsen tijdens rood voor alle richtingen.

De terugvlucht gaat met Delta naar Los Angeles, vandaar met Virgin Atlantic naar Heathrow en zo verder naar de heimat. Einde van een reis van 24 dagen aan den onderkant. De kleine Sofia kan in Zaventem haar geluk niet op: “Nonno! Oma!”