Mijn Italiaans vrouwtje als aankoopster

Verhaal 1: Een Italiaanse op een Italiaanse markt.

Wat een dag. Ik heb zo’n moeite uit bed te raken. Want sedert gisteren voel ik me zalig landerig en relaxt. Een goed teken want ik ben van nature een vroege vogel (geworden). In 25 minuten staan we in centrum Firenze waar de Mercato Centrale zijn eerste bezoekers verrukt met heerlijke Italiaanse specialiteiten. Een en al ode aan de Cucina Italiana in volle glorie te koop.

Maar velen mikken ook op toeristen. De zakjes voorgemengde kruiden voor allerlei types pastasauzen zijn daar een voorbeeld van: arrabbiata, siciliana, matriciana, noem maar op. Maar ook specifieke olijfolies, balsamico’s, droge funghi porcini (eekhoorntjesbrood) en zo.

Maar vele producten worden “vertoeristiseerd”: pasta’s in kleuren met een eigen smaak, zwart, rood, groen, pennette tricolore, dat kennen we. Maar farfalle met artificiële kleurtjes door elkaar? Het lijkt op snoep en zuurstokken. Pasta voor het oog, als, ahum, authentiek souvenir. Voor de commerce. Geef mij maar pasta voor de smaak!

Nella laat zich gaan en investeert in Italo-kwaliteit, sjaals, riemen, tassen, foulards... onder het motto: ’t is echt leer, zijde, kasjmier en bij ons kost dat een fortuin. Ze onderhandelt gewiekster en harder dan de gemiddelde laarsbewoner. Ik onderga het spektakel met een mengeling van plaatsvervangende schaamte, onbehagen en trots genot tijdens dit afpingelspel.

Regelmatig gaat ze voor een, in mijn ogen, onfatsoenlijk bod. De mamma mia’s zijn niet van de lucht, de verkopers gooien hun armen ten hemel, of samengevouwen, innerlijk Erbarmen Heer smekend, biddend, alsof ze hun eigen moeder moeten verkopen, maar op het einde haalt ze haar prijs, terwijl de marktkramer oogrollend, puffend en hoofdschuddend mompelt dat hij dat nog nooit gedaan heeft, het einde zowat nabij is, Eli, Eli, lema sabachtani, mijn god, waarom hebt gij mij verlaten? suggererend dat hij vanavond zijn hongerige bambini niet te eten zal kunnen geven en hij wellicht verdoemd is. Na wat porca miseria’s en een quasi hartfalen nemen we allen vriendelijk afscheid.

Helaas zijn er ook veel Afrikaanse sjacheraars. Niks tegen ons anderskleurige medemensen hoor, maar het is niet hetzelfde. Korter, agressiever, dus handelen wordt minder leuk en het is veelal rommel, vals plastiek, fakejuwelen, onafgewerkte producten. Ons ding niet. Overal hier lopen ze achter je aan met selfiesticks, met of zonder statiefje, honderd keer zeggen we nee. Maar ze worden blijvend onder je neus geduwd. De vraag hoeveel kost het, ontsnapt me. 20€! Dan volgt fase 2. Als je doorwandelt, roepen ze, hoeveel wil je geven? Nella: 5€!

Fase 3. Ze zeggen nee, we stappen verder…

Fase 4. Ze lopen achter je aan. 5€ is oké, signora…

"Mè alle Italianen, mo nie mè de maainen".

Maar goed. Na Nella’s koopbui voelde ik me blij en opgelucht. Nu waren al haar koop- en cadeautjesplannen in één ruk, in één ochtend vroeg uit het vakantiedraaiboek verdwenen. Een vergissing zal later blijken.

Verhaal 2: Matrassen.

We hebben nieuwe matrassen nodig en besluiten een dure Swiss Flex te kopen. Na lang onderhandelen bepaalt de zaakvoerder-verkoper de prijs. Nella insisteert op een korting. "Mevrouw, wij geven geen kortingen." Nella: "Ik wil 15% minder!" Na wat over en weer begint de man te jammeren, nee, te roepen: "Madame, gij moogt dat niet doen!" Nella: "Toch wel. Trouwens ik wil dat kussen daar er nog gratis bij".

Afloop: wij een Swiss matras rijker aan min 15% én met een gratis kussen.

Een jaar later gaat mijn broer Tom naar dezelfde zaak een matras kopen. Na afsluiten zegt mijn broer: "Ik wil een korting". "Mijnheer, wij geven geen kortingen!" Tom: "Toch wel, mijn schoonzuster heeft hier ooit 15% gekregen. De verkoper half ziedend: "Die Italiaanse! Die Italiaanse!" ...

Verhaal 3: Een Konica Minolta Bizz Hub (multi function photocopy machine)

Voor mijn bedrijf Perfect+ hebben we een nieuwe photocopy machine nodig. De vertegenwoordiger van Minolta, Dimitri Szostak en ik onderhandelen over welk type, noden, voor- en nadelen, voorwaarden, enz... Na de technische kant van de zaak zeg ik hem dat ik het nu overlaat aan mijn vrouw Nella.

Mijn drie medewerkers kunnen het gesprek overhoren en draaien hun ogen in ongeloof en plaatsvervangende schaamte. Dit kan je toch niet doen?

Bij het afscheid meldt de man mij tureluurs en cynisch: "Mijnheer, proficiat! Ik heb mijn hemd afgedaan. En mijn broek afgestoken. Proficiat!"

Later vraagt medewerker John: "Nella, ik moet binnenkort een stuk bouwgrond kopen. Zou je misschien mee willen gaan?"