Als doorgewinterde globetrotter moet een pretentieloos wegwezertje ook kunnen, toch? Vandaar een snoepreisje naar Kreta. Ik was al een paar keer in Heraklion, Knossos en Agios Nikolaos (cruises), maar het binnenland? Nog niet ontdekt. Gelukkig kwam er een gloednieuw concept van villa's op de markt, tegen een vriendelijke prijs, en het was maar een steenworp afstand van een schattig Grieks dorpje genaamd Piskopiano. Dus, hop, ik boekte een vlucht met de Griekse luchtvaartmaatschappij SkyExpress (wel te betalen eten en drinken aan boord) en terug met Brussels Airlines. Vooruit dan maar! Later meer over onze accommodatie en andere interessante weetjes.
Want oh, oh jongens, je gelooft het niet. Onze stek ligt op twee km afstand van Chersonissos. Misschien gaat er nu bij u een belletje rinkelen, want dat is dé plek voor feestgangers en nachtbrakers op het eiland. Niet echt mijn ding, dat weet u. Cherso (zoals het vaak wordt afgekort) was ook de locatie voor het tv-programma "Oh, oh Cherso" van RTL5, dat ook op een VTM-zender te zien was. Het gaf een inkijk in het leven van domme, decadente jongeren die verdronken in een sfeer van overmatig alcoholgebruik, drugs en schaamteloze seks. Echt een banale vertoning! Ik zag het per toeval eens vijf minuten en was geturbuleerd over de nutteloosheid en trivialiteit ervan.
Kortom, wat betreft mijn bekend standpunt over de downsizing van cultuur, de infantilisering van het toerisme, de smakeloze commercialisering en de afname van authenticiteit, oprechte kwaliteit en het ontdekken van een andere echte wereld tijdens het reizen... dat alles ligt hier voor mijn neus. Klaar om neergesabeld te worden. Neen aan de VerDisneysering en de verMcDonaldisering, rijmend op globalisering en plastic eenheidsworstisering.
Cherso is een Hollandse enclave. "Los in Chersonissos!" schreeuwt het plaatselijke "Hof Van Holland". Ze hebben ook "Friet van Piet". En wat denk je van een lokale brasserie met de naam "Leidseplein"?
Naast de klassieke Griekse gerechten sijpelen er stiekem ook vleeskroketten, frikandellen, kaassoufflés en bitterballen het menu binnen. En Amstel-bier regeert. Maar je kunt er zelfs Duvel vinden, wel voor het luttele bedrag van 8 euro, alstublieft. Tijdens een wandeling langs de boulevard op een middag is "The Strip" inderdaad één aaneenschakeling van tavernes, bars, stripclubs, discotheken en zelfs een piratenschip als toeristische boottochtattractie. En overal van die gigantische tv-schermen waarop internationaal voetbal te zien is. Ik kan me het nachtleven hier al zo voorstellen, want het grootste doelpubliek zijn jongeren van 19 tot 24 jaar oud. En er zijn ook veel vrijgezellenfeesten. Ik denk spontaan aan de film "The Hangover". In ons "hotel" zitten voornamelijk Nederlanders en af en toe wat Belgen, maar het is een wat beschaafder en rustiger publiek, en dat is precies waar ik van hou. Als je iets dieper het binnenland ingaat, wordt alles een stuk rustiger, leuker, authentieker, goedkoper en vriendelijker. Dat geldt ook voor onze accommodatie, afgezien van het feit dat er overal bouw- en werkzaamheden plaatsvonden vlakbij, met alle geluiden van een werfplaats erbij. En ons verblijf zou eigenlijk op 1 mei geopend zijn, maar in werkelijkheid was het pas op 1 Juni, krap vijf dagen voor onze aankomst, klaar. Kinderziektes gegarandeerd. De eigenaren zeiden: "Jullie zijn de eersten!" en vroegen om eerlijke feedback over alles wat beter kon. Ik durfde bijna geen lijst met verbeterpunten in te dienen, hoewel alles wat we vroegen of wat ontbrak snel werd opgelost.
Uiteindelijk maakt het allemaal niet zoveel uit voor ons. Sympathieke eigenaars trouwens.
Het meest ongelofelijke en opvallende bijeffect in Cherso zijn de autoverhuurbedrijven. Op de luchthaven zijn de parkeerterreinen voor huurauto's al enorm uitgestrekt (wij de nieuwe Fiat Panda bij Hertz), maar hier zijn er zeker meer huurauto's dan lokale bewoners. En ook de verhuur van quads is booming. Best vervelend en belachelijk als die stoere, vaak halfnaakte en vol getatoeëerde types met veel lawaai langs een rustig dorpscafé te zien (en horen!) voorbij scheuren. En dan heb je nog buggy's, scooters, enzovoort. Geen wonder dat parkeren hier het probleem nummer één is.
Hiermee speelt Chersonissos duidelijk in dezelfde league als Albufeira, Magaluf, Playa del Bossa, Rimini, Lloret de Mar, El Arenal, Salou en ga zo maar door. Toch besluiten we om een rondrit van twee uur te maken met een banaal toeristentreintje, trip genaamd "Villages and Beaches". Een nutteloze kwelling voor ons achterwerk en nauwelijks beenruimte. Het commentaar gegeven in vijf talen bleek onverstaanbaar. Niets bijzonders te zien. Gewoon de drukke hoofdstraat van Cherso, eindeloos veel hotels en toeristenoorden, en gewone stranden.
Soms zelfs zones met hotels die tot aan de kustlijn reiken, met zwembaden erbij, maar geen strand en alleen maar vervelende, gevaarlijke rotsen. Tsja... En af en toe hebben we zo onze bedenkingen over het "goedkopere" Griekenland. Omdat ik last heb van hevige rugpijn, ga ik naar een Thaise massagesalon, vijf euro duurder dan in België. Niet dus.
Maar toch genoten we. Ons dorpje is klein, sympathiek en gezellig, met maar liefst zeven tavernes, wat bars, supermarktjes en winkeltjes. Hetzelfde geldt voor Old Chersonissos, met zijn charmante centrale pleintje waar we heerlijk eten bij “Sofas”. Zoals een perfect gegrilde, kraakverse zeebrasem. We zijn er drie keer teruggegaan. We ontdekten ook een gerecht genaamd "pitakia" voor 8,5 euro, wat eruitziet als een taco maar gevuld is met langzaam gegaarde pancetta, tzatziki, tomaat en nog veel meer. Geweldig! Zo raken we bevriend met de ober, Costas, een prachtig verouderde Griekse karakterkop.
We spreken over voedselkwaliteit en de smaakloze internationale keukentrends. Twee toeristen vragen hem: "Maakt u ook sandwiches?" Geschokt verwijst hij hen door naar een supermarkt waar ze voorverpakte sandwiches verkopen. Costas luistert naar ons, mompelt iets over nooit een fatsoenlijk gesprek kunnen voeren met toeristen en over vriendschap. En dan beginnen zijn ogen nat te zwellen. Een emotioneel moment. We nemen afscheid en omhelzen elkaar. Ook in het typische familierestaurant genaamd “Gevski”, staat een vriendelijke en sympathieke oudere dame met wit haar vol enthousiasme te praten over haar gerechten. We noemen haar "Babouchka".
Met mijn beperkte, maar af en toe weer opkomende, kennis van het Grieks en wat gevoel voor humor, win je altijd harten. Overal krijgen we trouwens als extraatje een origineel dessert en een pittige raki van het huis. Denk b.v. aan een romige, volle yoghurt met gekarameliseerde quince (kweepeer), een rauw oneetbare peervormige vrucht die hier dus een openbaring bleek.
Een dagtrip via badplaats Lamia, brengt ons naar Sissi (ook soms Sisi geschreven) en dat is werkelijk een oprecht leuke plek, rustig, waar je heerlijk kan verpozen met een drink in zachte zetels, krek naast de zee. Een idyllisch hoogtepunt. Ook de rit valt mee. Doorheen die bergen die verre uitzichten op de kustlijn opleveren. En we doen ons ook even te goed aan een kwartiertje voeten in een bad vol kleine visjes die zich gretig vretend storten op onze knabbelbare dode huid.
Ook Koutoulofari, amper 500 meter van bij ons, is een soortgelijk dorpje waar je lekker kan rondwandelen en lunchen. Maar gedurende vier avonden maakte ik toch in ons bescheiden keukentje telkens een echte Griekse salade met feta en tzatziki, tarama en brood, overschonken met lekkere lokale retsina en regelmatig voorafgegaan door een verfrissende ouzo. Lekker op ons terras. Avondzon. Meer moet dat niet zijn. En daar alles na vertrek onvermijdelijk weggegooid wordt, schenk ik onze resterende food en drank aan onze buren Noorderburen die het ontvangen als manna uit de hemel.
De terugreis blijkt wel eerder onaangenaam. Drie uur op voorhand in Heraklion luchthaven met een schrijnend tekort aan zit- en zelfs staanplaatsen… niet aangenaam! Bijna onmogelijk om je door de massa te wroeten. Sommige mensen stonden uren recht. Ook is er een schrijnend tekort aan duidelijkheid en informatieve aanduidingen weliswaar overgoten met constante luide Pling Plong! onverstaanbare omroepen in diverse talen. Toch even meegeven dat vliegen boven Venetië en lagune nog efkes een mini hoogtepuntje (!) was.
Yassas! Hoppa! ευχαριστω
