Ik heb in mijn leven tientallen flamencoshows gezien, altijd gericht op toeristen: kitscherige kleuren en voorspelbare choreografieën vol trucjes. Maar in de oudste, originele peña van Jerez, Bancador El Pasaje, vond ik echte authenticiteit. Slechts zes tafeltjes met vier stoelen en een selectie van tientallen sherrysoorten rechtstreeks uit de vaten, elk met een unieke smaak. Hier werd ik compleet meegesleept door de flamenco puro. Dit is de geboortestad van flamenco. Oorspronkelijk bestaat flamenco alleen uit zang en gitaar; de dans kwam er later bij. Maar wat een ziel ligt daarin.
Op een minipodium staan een zanger, een gitarist, en één danseres. De ziel, de passie, het komt allemaal op tafel terecht. Of de zanger nu jankt: "ay, ay, ay, ik heb op mijn duim geslagen" of met een vertrokken gezicht zingt: "mia mujer no puede caccar" (mijn Spaans gaat achteruit, maar zo verstond ik het), het maakt niet uit. Het zijn geen liedjes, maar passionele verhalen vol vuur, één en al corazon, met opzwepende ritmewisselingen die je meenemen naar een andere gevoelsdimensie. Dat is waar ik van hou en de basis van alle kunst- en cultuurwaardering voor mij: de eerlijke emotie.
Een hoogtepunt, en het kostte ons privétafeltje van twee slechts tapas en drank voor minimaal 25 euro. Trouwens, het doet me weer beseffen hoe duur onze horeca is. Hier kost een menu del dia 8 of soms 10 euro voor vier gerechtjes en twee wijntjes.
Het was een topdag, al was het bezoek later aan de wereldberoemde bodega van Tio Pepe doorheen een mooi, majestueus domein interessant. We zagen duizenden vaten, maar voor mij was het, aan 15,5 euro per persoon, minder boeiend dan bijvoorbeeld de rondleiding in brouwerij De Halve Maan. Nog eens, oprecht kippenvel is de norm.
Comments