Malta (juni 2021)

Ik heb slokdarmkanker. Dit betekent dat ik twee maanden lang dagelijks bestraling krijg, plus wekelijkse chemotherapie. Onlangs werd er een PICK-katheter geplaatst, van mijn armplooi tot in mijn hart. Aangezien de toekomst nogal onzeker lijkt, besluiten we een week weg te gaan, zolang het nog even kan. Malta, midden de Méditerranée, wordt de bestemming, een plek vol geschiedenis, die ik vaker voorheen bezocht, maar waar mijn vrouw nog nooit was.

Op de luchthaven maak ik even een praatje met Ruben van Gucht, die ook op dat moment vertrekt, naar het FIFA WK Voetbal in de VAE. Bij aankomst heb ik een auto gehuurd, wat achteraf gezien een onhandige beslissing bleek. We gebruikten de auto enkel om naar het Hilton te rijden en daarna weer terug. Stom, want het lokale openbaar vervoer is prima, handig én eigenlijk best leuk.

Hoewel we nog steeds in de corona-periode zitten, is de situatie al wat versoepeld. In Malta blijft het echter serieus, en de meeste mensen dragen nog hardnekkig mondkapjes. Alleen tijdens de middaghitte zie je ze langzaam onder de neus schuiven, of zelfs helemaal verdwijnen, want het is ongelooflijk heet.

Onze eerste uitstap is de ferry van St-Julian’s naar La Valletta. Het is 41,5°C en we zitten op een open ferry, op korte afstand van anderen – zij dragen nog wel hun masker. Eenmaal aangekomen stappen we in een klein busje, omdat het hoger gelegen centrum een flinke klim is. We bezoeken een aantal paleizen en pleinen (veel UNESCO-parels), genieten van de typische groene balkonnetjes, de koetsjes en de nog steeds zichtbare oud-Britse invloeden. Helaas is het een bank holiday, waardoor we het Grand Master’s Palace en de St-John’s Cathedral niet kunnen bezoeken. Echt jammer, want ik had graag ‘De Onthoofding van Johannes de Doper’ van Caravaggio bewonderd. Dan maar een Cisk-biertje (best oké), want de alom aanwezige Carlsberg kost hier 7€.

Wat me opvalt, is de enorme leegstand van huizen. Veel huiseigenaren verkopen hun panden niet vanwege de boomende vastgoedprijzen. Sommigen zetten hun woningen om in boutique hotels of B&B’s, maar wonen in La Valletta is bijna onbetaalbaar geworden. We puffen, want de hitte is niet te harden en de straten zijn steil. Nella krijgt hartkloppingen, we vergaan van de dorst en de vermoeidheid door het klimmen. Toch maken we het tot bij de Barakka-tuinen, waar we een fantastisch uitzicht over de haven en de Three Cities hebben: drie ommuurde steden (Vittoriosa, Senglea en Cospicua) elk op een schiereilandje tegenover de Grand Harbour. Ik vond Malta altijd al een prachtige cruisehaven om in binnen te varen, en nu liggen er twee Viking Line schepen zonder passagiers (corona), voor een technische stop om de nog minimale bemanning te bevoorraden. Daarna gaan ze weer de zee op, wat goedkoper is dan aangemeerd blijven. We keren terug met de taxi vanaf de Sleina ferry. Onderweg valt me de enorme hoeveelheid snelle speedelecs op, die zich overal door het drukke verkeer slingeren.

We nemen een dag om te relaxen bij het zwembad. Voor mij is het een uitdaging om mijn katheternaald en het verband droog te houden. Het resultaat is dat ik constant, borsthoog in het water, met mijn arm in de lucht sta, want zwemmen is natuurlijk onmogelijk. Op een bepaald moment komt alles toch los, maar gelukkig kan de hoteldokter het oplossen. De rest van de dag is voor luieren. Het is handig dat elk tafeltje een serviceknop heeft, een duidelijk tafelnummer en een QR-code met alle informatie. Zo kunnen de zwetende obers elke bestelling snel leveren. We lunchen met een typische Ftira, een lokale variant op een soort pizzabroodje.

‘s Avonds gaan we naar het jachthaventje Portomaso, onder ons hotel (zie luchtfoto)

voor heerlijke, vers gegrilde vis. Een andere keer eten we er een typische Malteze stoofschotel, en we proberen ook de Blue Elephant, een groot Aziatisch restaurant in het hotel. Het restaurant is ingericht als een Ver-Oosters paradijs met koi's in beekjes, bruggetjes, vol nepwatervallen en -rotsen, en veel namaak 'jungle' begroeiing. Maar de sfeer is goed, en het menu smaakt verrukkelijk. Op de avond van de WK-wedstrijd Italië-België, altijd spannend met mijn Italiaanse vrouw, kijken we samen vol emoties naar de wedstrijd, tot groot jolijt van de andere neutrale gasten. We leren een koppel kennen: hij Engels, zij Italiaans, en we eindigen de avond met een gezellige doorzakavond op het balkon, uitkijkend over het haventje.

Twee dagen besteden we aan het verkennen van het eiland. De makkelijkste manier is de hop-on-hop-off bus. De eerste dag volgen we de Zuidroute (drie uur zonder uitstappen). De route leidt ons langs de versterkingen van La Valletta, helemaal rondom de haven naar de Three Cities, met een prachtig uitzicht op de hoofdstad. We passeren het Vittoriosa Waterfront en komen aan in Marsaxlokk, een charmant vissershaventje met kleurrijke bootjes en terrasjes aan het water. Daarna rijden we langs de Blue Grotto, beroemd om de blauwe tinten van het weerspiegelende zonlicht op de witte rotsen en een megalithisch tempelcomplex, voordat we terugkeren naar het toeristische deel van het eiland en ons hotel.

De volgende dag nemen we de Noordroute (drie en een half uur), die ons onder andere langs het War Museum en de San Anton Gardens leidt, naar het centrum van het eiland. Aangekomen in Rabat, bezoeken we de aansluitende ‘Stille Stad’ Mdina, een prachtig bewaard ommuurd stadje met slechts 400 inwoners. Het charmeert ons met zijn rustige, verkeersvrije straatjes, kerken, huizen en pleintjes in middeleeuwse en barokke stijl, waaronder de indrukwekkende St-Paul’s Cathedral. Het schipbreukverhaal van de apostel Paulus wordt hier herdacht en wordt gezien als het baken van het Christendom in Malta. Wat me ook opvalt, zijn de unieke deurkloppers overal die als nagemaakte souvenirs te koop zijn.

Een ander hoogtepunt is de Mosta-basiliek, al van ver zichtbaar, met de op twee na grootste zelf ondersteunende koepel ter wereld (56,2 meter in diameter). Tijdens een bombardement in 1942 viel er een bom door de koepel, maar deze ontplofte niet en richtte geen schade aan. Een replica van de bom is te zien in de sacristie. Toen ik hier in de jaren '80 was, op excursie met een groep Amerikanen, vertelde een gids deze story. Plots riep een Duitser toen luidop dat hij een van de piloten was geweest die tijdens die aanval over het eiland vloog. De stilte die volgde was beklemmend. Want die bom kon dus…

We rijden langs Qawra Seafront en de mooie, gele Golden Bay in de noordwestelijke punt. Vlakbij ligt Popeye Village, de decorsetting van de film Popeye The Sailor Man (Robert Altman, 1980, met Robin Williams en Shelley Duvall) nu een toeristische attractie. Uiteindelijk zakken we terug af naar de hotelzones rond St-Julian’s.

Het was maar een weekje, maar Malta is absoluut de moeite waard en we hebben genoten. Binnenkort begint mijn radio- en chemokuur. Een nieuwe fase. Andere koek…