Moedertje

Dat ik ooit de term een oud besje zou gebruiken voor haar. Onwaarschijnlijk. En toch, dat is wat het is. Klinkt nog lief ook. Een mensje, dat oude moedertje. Dat getal: 98 en dat streefdoel van de buitenwereld: ze wordt nog honderd.

Je bereidt je voor op “het ultieme”. Dat lukt niet. Dat wens je. Even. Want ze zit daar. Het zit daar. Moederschoot. Moeilijk. Ze herkent me nog. Oef. En ik maar praten. Ze staart met die blije lichtjes in haar ogen, het enige wat nog ietwat leeft. Ze zwijgt. Haar zoon, een blij toneeltje. Een wat wrang optreden, ik doe mijn best: over kleinkind, koers, het weer, bloemen, vogeltjes. Weg dat wat verzettelijk karakter. Zo opeens troostelijk. En zo heel erg klein. En dun.

En straks, wanneer is die straks? Het er niet meer zijn, die paradox van het bestaan.

Je brengt een bloemetje. Een daad. Vroeger betekenis. Nu, ietwat minder. Het doet er niet toe. Het verwelkt direct.  Kamer te warm. Vraag: laat ze het water geven. Zij: dat doen ze niet. Alles houdt op. Straks ook…

Ze heeft vier kinderen op de wereld gezet en is twintig jaar later verlaten geworden door een man, de vader. Mijn vader. En dan niemand meer. Tenzij haar kinderen. Haar kinderen. Altijd weer wij, haar kinderen. Haar kinderen.

Ze was moeilijk echt gelukkig. Het juk van het lijden. Het martelaarschap. De beklaging. Het geloof. Bidden. Kaarsjes. De enige handleiding. De klacht die verzacht. Zo ach, zo bitterzoet. Helaas bitter als keuze. Glas halfvol? Nee, halfleeg. “Maar ik heb altijd mijn best gedaan”.

Liefde is iemand aanvaarden. Morgen ga ik terug. Over Olympische spelen na de koers, het gewone leven na een reisje, het kleine meisje waarover ik niet uitgepraat raak.

Ik weet het al. Ze kijkt verward. Ze lacht. Ze lacht lichtjes. Zegt iets, weet niet wat. Ze lacht. Nog.