Tadzio (Death in Venice)

Björn Andresen (70) is overleden. « De mooiste jongen ter wereld » (dat bleek later een gruwel voor de man) was er verantwoordelijk voor dat ik in volle eindpuberteit ooit smoorverliefd werd op een … jongen. For the record, ik ben helemaal hetero. Maar ik was niet alleen in de klas.

De mooie film “Death in Venice” van Luchino Visconti (1971) gebaseerd op de klassieker van Thomas Mann had een ongelooflijke indruk nagelaten op mij /ons. De aftakelende componist Von Aschenbach (Dirk Bogarde) geraakt in een hotel op het Lido, geobsedeerd door de engelachtige schoonheid van de Poolse Tadzio, een vijftienjarige knaap. Het knappe van de film was dat « schoonheid » niet een voorspelbare vrouwelijke sweet sixteen castte, wat direct een wat sensuele dimensie zou krijgen. Al leggen sommigen de film, helaas, uit als een prent over pedofilie, wat het niet is.

Nee, Tadzio was een symbool van esthetische schoonheid, los van seksuele voorkeur. Een gevoel dat je ook beklijft als je pakweg prachtige Griekse- of renaissancebeelden (denk aan de David) en schilderijen bewondert.

Esthetiek heeft een overstijgende kracht die, symbolisch of niet, op zichzelf kan staan en je “pakt” of niet. Ik was verliefd. Schreef Tadzio op al mijn kaftjes en bleef verliefd op … schoonheid pur sang. En het heerlijke meeslepende, trage Adagietto uit de Vijfde van de hoog-romanticus Gustav Mahler, dat het filmeinde uitleidt, doet me nog steeds verzinken in trillende weemoed en emoties.