Intro: Deze blog wordt geen traditioneel reisverslag met een switch en meningen, maar korte sfeerfragmentjes...
Een Italiaanse op een Italiaanse markt. Wat een dag. Ik heb zo’n moeite uit bed te raken. Want sedert gisteren voel ik me zalig landerig en relaxt. Een goed teken want ik ben van nature een vroege vogel (geworden). In 25 minuten staan we in centrum Firenze waar de Mercato Centrale zijn eerste bezoekers verrukt met heerlijke Italiaanse specialiteiten. Ode aan de Cucina Italiana in volle glorie te koop.
Maar velen mikken ook op toeristen. De zakjes voorgemengde kruiden voor allerlei types pastasauzen zijn daar een voorbeeld van: arrabiata, siciliana, matriciana, noem maar op. Maar ook specifieke olijfolies, balsamico’s, droge funghi porcini (eekhoorentjesbrood) en zo. Maar vele producten worden “vertoeristiseerd”: pasta’s in kleuren met een eigen smaak, zwart, rood, groen, pennette tricolore, dat kennen we. Maar farfalle met artificiële kleurtjes door elkaar? Het begint op snoep en zuurstokken te lijken. Pasta voor het oog, als ahum-authentiek souvenir. Voor de commerce. Geef mij maar pasta voor de smaak!
Nella laat zich gaan en investeert in Italokwaliteit, sjaals, riemen, tassen, foulards... onder het motto: ’t is echt leer, zijde, kasjmier en bij ons kost dat een fortuin. Ze onderhandelt gewiekster en harder dan de gemiddelde laarsbewoner. Ik onderga het spektakel met een mengeling van plaatsvervangende schaamte, onbehagen en trots genot tijdens dit afpingelspel. Regelmatig gaat ze voor een, in mijn ogen, onfatsoenlijk bod. De mamma mia’s zijn niet van de lucht, de verkopers gooien hun armen ten hemel, of samengevouwen, smekend, biddend, alsof ze hun eigen moeder moeten verkopen, maar op het einde haalt ze haar prijs, terwijl de marktkramer ogenrollend, puffend en hoofdschuddend mompelt dat hij dat nog nooit gedaan heeft, het einde zowat nabij is, suggererend dat hij vanavond zijn hongerige bambini niet te eten zal kunnen geven en hij wellicht verdoemd is. Na wat porca miseria’s en een quasi hartfalen nemen we allen vriendelijk afscheid.
Helaas zijn er ook veel Afrikaanse sjacheraars. Niks tegen ons anderskleurige medemensen hoor, maar het is niet hetzelfde. Korter, agressiever, dus handelen wordt minder leuk en het is veelal rommel, vals plastiek, fakejuwelen, onafgewerkte producten. Ons ding niet. Overal hier lopen ze achter je aan met selfiesticks, met of zonder statiefje, honderd keer zeggen we nee. Maar ze worden blijvend onder je neus geduwd. De vraag hoeveel kost het, ontsnapt me. 20€! Dan volgt fase 2. Als je doorwandelt, roepen ze, hoeveel wil je geven? Nella: 5€! Fase 3. Ze zeggen nee, we stappen verder… Fase 4. Ze lopen achter je aan. 5€ is O.K. signora…
"Mè alle Italianen, mo nie mè de maainen".
Maar goed. Na Nella’s koopbui voelde ik me blij en opgelucht. Nu waren al haar koop- en cadeautjesplannen in één ruk, in één ochtend vroeg uit het vakantiedraaiboek verdwenen. Een vergissing zal later blijken. => EN TOEN KWAM ER EEN F****** CYBERCRIME DIE AL MIJN BESTANDEN ENCRYPTE. IK WAS DUS DE REST VAN AL MIJN UITGESCHREVEN STUKJES KWIJT, grrr Meer foto's: week 1: https://www.flickr.com/photos/wimvanbesien/albums/72157676433525755 week2: https://www.flickr.com/photos/wimvanbesien/albums/72157660657471498