Januari-maart: bang afwachten of in deze harde coronatijden voor de evenementensector de verkoop van mijn bedrijf kan plaatsvinden aan redelijke voorwaarden. Onderhandelingen met een degelijke kandidaat-overnemer lopen.
Op 1 april vindt de overdracht plaats. De deal verliep uitzonderlijk vlot, correct en aan acceptabele voorwaarden. Bonus is dat mijn rechterhand John Verstuyft, 18 jaar trouwe dienst bij mij er nu managing director en partner wordt. De naam Perfect+ Event Productions en zowat alles blijft en wordt verdergezet zoals was. Ideaal! Hoera!
Lees hier een kort persartikel over de overname.
Op 27 mei vindt de geboorte plaats van mijn eerste kleinkind. Dochter Tanya en haar man Björn kiezen de mooie naam Sofia. Het is een prachtige baby met blauwe kijkers die meteen alle harten steelt. Opa (en oma) knallen zowat uiteen van fierheid en liefde.
Wim neemt deel aan Talk of the Town (expo, soundwalk, storytelling). Start 22 mei.
Aan de hand van een grote foto ergens in onze Brugse wijk geplaatst (bij mij: Sebrechtspark), kunnen mensen via een QR-code en hun smartphone het (levens)verhaal van enkel Bruggelingen beluisteren.
Mijn foto werd getrokken aan de Leeuwenbrug omdat het huis van mijn vader en grootouders daar op de hoek van was (nu een hotel) en ik woon er ook vlakbij.
Mijn verhaal kan je hier horen: https://open.spotify.com/episode/4EnDaQYx5kxxd9GEEoqt3k
In april werd ik geselecteerd met 11 andere kandidaten voor de verkiezing van "De Beir van Brugge", de beste supporter van Club Brugge, na inzending van een zelfgemaakt filmpje waarin dat wordt aangetoond.
Ik maak er werk van en heb genoeg materiaal zitten.
Dit is 'em hieronder:
De eerste proef is om het hardst brullen ter aanmoediging van je ploeg. Een kolfje naar mijn hand. Zie maar de eerste seconden van dit filmverslag hieronder:
Uiteindelijk was er een tweede proef waarbij 3 teams van 3 om ter snelst ballen moeten oppompen, dan met een bal lopen en een Clubbeer (mascotte) dribbelen (mijn aandeel) waarop de derde in de 16 moet proberen de deklat te raken. Helaas gingen we er hier al uit... Wim geen Beir dus.
Maar dan.... niet door die proef, maar toevallig gaat in juni, kort daarna, het helemaal de foute kant op met mijn stem: schor, overslaand in diverse toonhoogtes; zwelgproblemen in de keel, hoesten, slijmen. Een bezoek aan het AZ wijst uit dat een stemband het heeft begeven en de andere zwakker presteert en ergens "damage" heeft. Een PET-scan wordt gepland. Deze bewijst uiteindelijk dat die storingen komen door slokdarmkanker helemaal bovenaan. Deze beschadigen ook kliertjes en zenuwen van de stembanden. Het goede nieuws: de kanker geeft geen uitzaaiingen. Er volgen diverse scopie sessies die ik meestal zonder verdoving probeer mee te volgen op het scherm. Ik ken mijn binnenkant na een tijd beter dan mijn buitenkant. Ook zijn er de tientallen bloedcontroles.
Er wordt een PIC-katheter in mijn arm gestopt met het oog op 8 weken chemotherapie. Deze gaat van mijn arm tot rechtstreeks in mijn hart. Verder wordt dit gecombineerd met dagelijkse radiobestraling. Op zich een best boeiende 'operatie' en ik kijk mijn ogen uit bij mijn reis door het operatiekwartier. Ik besluit voor ik enkele maanden "met een beperking" ga leven, we, nu corona het toelaat, dringend even weg moeten. Buiten, eruit, vakantiegevoel, uiteraard geen rondreis maar rust. Het wordt een weekje Malta (26/06/-03/07/20).
De Hilton in St-Julian's blijkt zeer betaalbaar. Hilton? Soit. D.w.z. het geboekte verblijf, maar, zoals te verwachten, zijn de prijzen in bars en zo pittig duur en het eten de klassieke gemiddelde overal-kost. Ik vind toch een Maltese Ftira (broodje) en Pinsa (soort focacciapizza) dat zich lekker laat wegdrinken met het uitstekende plaatselijke Cisk-bier, beter dan de alomtegenwoordige Carlsberg (7€). Al is de service wel goed georganiseerd. Moet wel vanwege de vele plekken, de grote zwembaden. Zo is elke tafel uitgerust met een serviceknop, tafelnummer en een Q-R codemenu. Ik heb te doen met de vele kelners die het constant moeten belopen, zwetend in hun stranduniformpjes want de keuken lijkt ver. Het mondmaskerverhaal is hier zoals bij ons. Ik was hier al enkele malen en ken het eiland maar Nella niet. Dus een kleine huurwagen om toch even rond te rijden, dachten we. Slecht idee. Uiteindelijk zullen we hem enkel gebruiken om van luchthaven naar hotel en terug te (links) rijden. Een open dak sightseeing bus biedt 2 eilandexcursies aan: Noord en Zuid. We doen gewoon beide tours op 2 dagen en kiezen onze stops zelf onderweg (20€/dag), o.m. het kleurrijke, pittoreske vissersdorpje Marsaxlokk en het verstilde middeleeuwse Mdina. De correctheid van de locals en toeristen om mondmaskers te dragen ondanks de hitte, zelfs zonder medemensen dichtbij, is bemoedigend, Maar op de middag lost iedereen wat want zwaar zweten onder zo'n ding is niet evident. Een beetje wind is welkom. Misschien legt dat uit waarom speedelecs hier zo'n succes zijn, ook al met de vele straten op en af.
Op een ochtend trekken we naar La Valleta om de stad te bezoeken. Het is bloedheet, 41,5° en op de open deck ferry op meer dan 3 meter van anderen moeten we toch een mondmasker dragen. La Valletta bewandelen betekent puffend klimmen en dalen. Het wordt een uitputtende dag, maar het uitzicht over de Three Cities vanaf de Gardens van Baccara lonen zich. Helaas is het een bank holiday. Dat betekent dat het Grand Master's Palace en de Sint-John's Cathedral (met de beroemde onthoofde Johannes de Doper van Caravaggio) gesloten zijn. Zo jammer. Wat ook opvalt naast de typische balkons en de koetsjes is de massale leegstand. Wonen is hier onbetaalbaar. Property wordt niet verkocht vanwege de speculatie op de steeds maar stijgende verkoopprijzen. Met als enige uitzondering enkel leuke boutiquehotelletjes. We ronden af met nog maar eens een rondrijbusje, zo pikken we de rest van alle highlights mee. In de grillige haven liggen 2 cruiseschepen werkloos, zonder passagiers, voor een technische bevoorradingsstop voor de beperkte bemanning. Daarna gaan ze snel weer buitengaats wat goedkoper is dan in een haven liggen. Eens terug van de trip verdoen we de rest van de tijd in en aan het zwembad.
Ik met mijn PIC-katheter in verband, beschermd met plastiekfolie en in de lucht houdend tegen waterindringing. Het is geen zicht. Ook maken we wat wedstrijden mee o.m. de uitschakeling van de Rode Duivels tegen het sterk voetballende Italië. Tot groot jolijt van mijn eega. Verder is uit gaan eten in het jachthaventje telkens een feest van verse vis natuurlijk. En op een avond borrelen we (te) lang met Steve (UK) en zijn partner Georgia (It.) "under the stars overlooking the yachtport of Portomaso". En op een andere avond eten we in de Blue Elephant, een groot Thais superparadijsje qua inrichting met vijvers met koi's, watervalletjes, bruggetjes, weelderige tropische planten en diverse anders ingerichte hoekjes. Hoewel fake rotsconstructies een hoog Disneygehalte hebben - niet echt mijn ding - draagt het hier wel degelijk mooi bij tot een bijzondere sfeer. En een set menu betekent 7 proevertjes voor een schappelijke prijs.
Na de reis ga ik dan elke week een dagje "chemo" halen in de onco-dagkliniek AZ Sint-Jan en elke werkdag een portie bestraling, gedurende beide zomermaanden. Voor de bestraling wordt mij een masker gegoten dat telkens over mijn gezicht gaat en vastgeschroefd wordt voor elke scan en straalbehandeling.
Het wordt een routine, meestal telkens op een ander uur van de dag wat ik nog het vervelendst vind, dàt en de vele medicijnen die ik niet kan slikken maar met een molentje elke ochtend moet verpulveren om het dan met een yoghurtje leeg te eten.
Maar goed, de bekende, gevreesde bijwerkingen, blijken mij alvast niet te deren. Ik zal de hele periode me trouwens energieker voelen dan normaal. Dus ik klaag niet.
Na afloop besluiten we op korte termijn eind augustus - begin september nog eens een tripje te doen. We hadden de doop van onze kleine prinses Sofia en eindelijk nog eens een moment met familie en vele vrienden dankzij de net dan versoepelde coronasituatie. Ik voel me O.K. genoeg en de nawerking zal wat maanden duren voor een nieuwe PET-scan kan uitwijzen wat het resultaat van de behandeling opleverde. Calabria, kijk dat is nog eens een uitzonderlijke streek die we nog niet bezochten. 10 daagjes? Moet kunnen! We passen de formule toe: vliegen op Lamezia Terme en dan 3 dagen verblijf op 3 verschillende plekken in deze regio met korte trips van daaruit en af en toe wat relaxen en genieten. Gewoon genieten, dat vooral.
Calabria (31/08-7/09/2021). De vlucht naar Lamezia (Calabria) maakt een korte stop via Brindisi (Puglia). Dat maakt dat ik 25 minuten vanuit het venster mee kan vliegen over én de Adriatische, én de Ionische én de Tyrreense Zee. Dat doet de ‘traveller’ in mij deugd. We scheren van de hak van de hiel naar de punt van de laars over 3 Italiaanse zeeën dus.
In de luchthaven van Lamezia besef ik dat ik mijn iPhone niet meer heb. Maar na de eerste paniek, realiseer ik me dat ik die in de wagen in Brussels airport moet hebben laten liggen....
Het is al avond en met de huurauto rijden we naar Agriturismo Le Carolee, helemaal verloren net buiten Pianopoli. Ondanks het late uur kunnen ze ons nog wat eten brengen. Er zijn zowat 3à4 koppels die in hun fantastische tuin op een natuurlijk platform kunnen genieten van een uitzicht over wijngaarden en groen tot aan de zee met zelfs in de verte het vulkaaneiland Stromboli (foto rechts, midden lichtgrijs op de horizon).
Het is idyllisch lichtzwoel en we maken kennis met een tof Belgisch koppel, Stef & Veerle, die ons meteen liggen en dat zou snel wederzijds blijken. Na het ontbijt buiten (héérlijk die setting) gaan we Pianopoli bezoeken, er is werkelijk niks te zien en we eten iets simpel in een bar. Meteen mijn eerste kennismaking met Nduja, de pikante Calabrese worstspecialiteit. Onweerstaanbaar. Leve de peperoncini.
We genieten van de rust, de zon, het zicht, het zwembad en bezoeken ook kort de stad Lamezia Terme met zijn Normandisch kasteel en drukke hoofdstraat vol monumenten en terrasjes.
In Le Carolee worden we echt verwend door onze gastvrouw Giovanna die de term gastvrouw letterlijk ter harte neemt en ook een uitstekende bron van informatie blijkt. We leren ook de eigenaar kennen en steken veel weetjes op over de streek.
Dan gaat het naar het Oosten, onder Catanzaro door naar de Ionische kust waar we lang naast blijven rijden. Eindbestemming: Agroturismo Villa Vittoria (Guardavalle) . We krijgen er een klein huisje met tweeling kamers. Deze dagen hebben we af en toe pech met het weer (regen). De ontvangst en kwaliteit van het eten is ook niet als de dagen voordien. Maar we klagen niet en profiteren van de lekkere lokale Amaro del Capo voor slechts 1 euro per shot.
En wie hebben we daar? Stef en Veerle! Nu kan het niet meer stuk en we zullen de rest van de vakantie veel aangename (vooral) gezamenlijke eetmomenten beleven.
We bezoeken het alleraardigste, met een kleine auto zelfs haast niet te berijden centrum van Stilo, vol pittoreske nauwe straatjes. Dé attractie hier is een stevige wandeling bergop naar het mystieke, kleine vertederende byzantijnse minikerkje La Cattolica, hoog tegen de heuvelflank, uittorent boven Stilo dorp.
Maar wij doen het met de auto. Een ingang fee moet geregeld worden via een Q-R code, maar dat werkt voor geen meter. Het kerkje is minuscuul: 4 zuiltjes, frescoresten en verre uitzichten, maar werkelijk wonderlijk. Tijdens de terugrit vinden we een zeldzaam baanrestaurant met een rijke kaart en quality-for-money. Bewezen door de uitbundig lunchende lokalen want toeristen heb je hier bijna niet. Het zomerseizoen is ook net voorbij en aan de kust hier ging alles meteen potdicht.
De volgende dag doen we dezelfde toer maar richting Bivongi en de weer eens op een totaal verre plek gelegen monastero degli Apostoli (ruïne) en monastero di San Giovanni Theristis (Grieks-orthodox, 11de eeuw). Maar wat ons het meest raakt, is dat in deze hele apocalyptische omgeving waarvan enkele maanden terug de bosbranden overal in het nieuws waren - je ruikt het nog volop - de brand hier net voor dit kerkje stopte. Dan gaat het via Pazzano helemaal naar het hoogste punt in godverlaten gebied vol pijnbomen naar Santuario Madonna delle Stelle. Een spelonk waarin afgedaald moet worden om er Maria te aanbidden. Heel bijzonder. Wat ons doet afvragen hoe mensen in de oude tijd überhaupt tot hier geraakten. Dat geldt blijkbaar voor alle oude religieuze bezienswaardigheden hier...
Na onze 3 dagen hier terug naar de (andere) kust. We trekken via kronkelende, ruige wegen doorheen de lange bergketen Le Serre naar Trophea, de parel van de regio aan de Tyrreense zee. Halverwege het traject is er het aangename San Bruno Serre met het kartuizerklooster La Certosa (12de eeuw), maar we mogen het niet bezoeken. We doen er wel het museum van en rijden door, tot na uren enkel bergen, het afdalen wordt naar het heerlijke Trophea-aan-zee waar we in de kleine B&B Don Giovanna letterlijk midden de aangename en best sympathieke, toeristische drukte belanden. Als we het hotelletje buitenstappen, vinden we aan de overkant wel 5 eetgelegenheden. Het is er gezellig winkelen, snuisteren, rondkijken en genieten van de bijzondere setting. Trophea centrum bovenop hoge rotsen en dan steil beneden het strand, de lido's en het uitzicht dominerende schiereilandje Isola Bella met het kerkje Santa Maria dell' Isola erop. Ja, Maria is hier overal: in spelonken tot de zee dominerend....
Bij ons bezoek eraan en de rest van het dorp is het puffen en afzien qua klim- en daalwerk, maar het bezoek van deze plek is zo fotogeniek en weergaloos mooi, dat we het ons niet beklagen. Ook het rondlopen in de oude binnenstad biedt heel wat wandel- en kijkplezier, afgewisseld met een drankje op een van de vele terrassen. De eerste avond hebben we een diner tegoed in een restaurant dat zijn tafeltjes in de omringende straatjes aan beide kanten heeft uitgezet, net plaats genoeg om een wandelaar of kelner te laten passeren. Ik eet er een ongelooflijk bord inktvisravioli met burrata en afgewerkt met lokale pistachenoten. Het is er zo lekker dat we met Stef en Veerle, die hier ook weer toekwamen, terugkeren om een grote, in zoutkorst bereide dorade (1,3 kg) te eten. En de heerlijke Ciró wijnen die ik recent leerde kennen worden wat graag geproefd.
Helaas voel ik me steeds meer moe worden en veel fysieke activiteit zit er niet meer in voor mij. Ik heb ook weinig honger. Blijkbaar slaan de post-chemo bijeffecten nu pas toe. Al zal het enkele weken gewoon bij vermoeider zijn blijven en een occasioneel klopje van de hamer. Helaas missen we daardoor Capo Vaticano, met een machtige Belvedère en een bezoek aan het typische ook heerlijke badplaatsje Pizzo. Net als een dagje eilandbezoek per boot naar de vulkanische Eolische eilanden Vulcano, Lipari en natuurlijk de Stromboli. Tijd te kort. Daarom sluit ik af met een foto ervan, genomen aan het einde van onze straat (zie foto hierboven met Stef en Veerle).
Calabrië is Toscane niet en toch heeft het ons aangenaam verrast. Minder pure bezienswaardigheden, maar een eigen karakter die, volgens mij, een intense tristesse met zich meedraagt, nl. de massale emigratie en vlucht voor de armoede, de verstilling en veroudering - jeugd blijft hier massaal wegtrekken - en waardoor het dus op termijn ook een soort sterfhuis aan het worden is.
----------------------------------------------------------------
Tussen eind mei en eind december had ik 89 ziekenhuisbezoeken (consultaties, ingrepen, behandelingen) waarvan 3 PET-scans, 2 CT-scans, 3 maand met PICC_katheter, minstens 15 bloedprikken en 4 scopies. Daarbovenop nog 6 coronatests.
------------------------------------------------------------------
Eenmaal terug in Brugge is het rusten en wachten op de PET-scan van 11 oktober. Die levert heel goed nieuws op. De tumoren lijken bijna helemaal weg. Er wordt besloten een maand later opnieuw te scannen. Er wordt geduimd.
Ondertussen doe ik mee aan Motus Mori. In het kader van DecemberDance @Brugge wordt door Motus Mori een “bewegingsexpo” gehouden “over de beweging in Brugge” in de Poortersloge van 1 tot 12/12/2021.
Ik deed een bewegingsinterview met een danseres wat leidde tot een persoonlijk bewegingsportret van mij. I.p.v. een foto of schilderij wordt de herinnering aan mijn persoon weergegeven in mijn typische manieren van staan, wandelen, bewegen waarin mijn persoonlijkheid en karakter uniek tot uiting komt. Deze performance wordt ad random diverse malen uitgevoerd tijdens deze expo. Ik vind het fascinerend. Een achttal dansers die zich praktisch naakt traag 4 uur lang (!) voortbewegen in de huid van hun personage, met alleen stilte en ambient muziek.... wat een bizarre, maar mooie ervaring. Ik vind Eleni, mijn kleine Griekse danseres en kijk gefascineerd toe hoe ik dingen herken van ons gesprek. Ik vind ook een tekening en 2 schetsen i.v.m. mijn bewegingsprofiel (zie hierboven). Het draait vooral rond de eerste keer dat ik mijn kleinkind in de armen neem. Erg bijzonder origineel project.
De tweede scan in december brengt volledig uitsluitsel: de tumor is weg. Genezen, hoera. Maar, er is een maar. De bestralingen blijken mijn longen beschadigd te hebben, dus heb ik radiatie pneumonie. Dit legt ook de klachten die ik de laatste tijd helaas ondervond uit: vermoeidheid, kortademigheid, verminderde spierkracht. Het verdict: een hoge dosis cortisone, te starten met 64 mg/ dag en nog een karrevracht andere medicijnen. De rest van het jaar rust ik op mijn lauweren en zie praktisch niemand, ook al vanwege het verhoogde risico bij COVID, nl. verminderde weerstand door die cortisone, post-radio-chemo én longproblemen. Deze toestand zou tot half februari 2022 zo blijven. Alleen zwel ik later nog op als een pompoen, na een tijd heb ik geen kin noch hals meer.
Omdat mijn stem ook niet je dat is, maak ik een nieuwe afspraak bij neus-oor-keel. Ik kan een diepe schorre brom leveren als ik rustig spreek, wat wel door de beugel kan, maar helaas soms doorschiet naar, wat ik noem, een kastratenniveau. Er worden logopedie testen afgelegd en er wordt besloten in logopedie therapie te gaan, wat ik dan ook prompt doe. Maar later afbreek omdat de belasting door de cortisone a.h.w. tegenwerkt, dus stellen we die uit tot na de longgenezing.
Eindejaar wordt in beperkte, intieme familiekring gevierd, al brengt de kleine Sofia en lekker eten voldoende vrolijkheid met zich mee. Volgend jaar mag in elk geval minder flamboyant worden!!!