2021, een rollercoasterjaar: bedrijfsoverdracht, op pensioen, opa, slokdarmkanker, Malta, Calabrië

Januari-maart: bang afwachten of in deze harde coronatijden voor de evenementensector de verkoop van mijn bedrijf kan plaatsvinden aan redelijke voorwaarden. Onderhandelingen met een degelijke kandidaat-overnemer lopen.

Op 1 april vindt de overdracht plaats. De deal verliep uitzonderlijk vlot, correct en aan acceptabele voorwaarden. Bonus is dat mijn rechterhand John Verstuyft, 18 jaar trouwe dienst bij mij er nu managing director en partner wordt. De naam Perfect+ Event Productions en zowat alles blijft en wordt verdergezet zoals was. Ideaal! Hoera!

Lees hier een kort persartikel over de overname.

Op 4 mei, mijn verjaardag ga ik officieel met pensioen. Ik neem mij heilig voor vanaf nu geen enkel vorm van stress meer toe te laten.

Op 27 mei vindt de geboorte plaats van mijn eerste kleinkind. Dochter Tanya en haar man Björn kiezen de mooie naam Sofia. Het is een prachtige baby met blauwe kijkers die meteen alle harten steelt. Opa (en oma) knallen zowat uiteen van fierheid en liefde.

Wim neemt deel aan Talk of the Town (expo, soundwalk, storytelling). Start 22 mei.

Aan de hand van een grote foto ergens in onze Brugse wijk geplaatst (bij mij: Sebrechtspark), kunnen mensen via een QR-code en hun smartphone het (levens)verhaal van enkel Bruggelingen beluisteren.

Mijn foto werd getrokken aan de Leeuwenbrug omdat het huis van mijn vader en grootouders daar op de hoek van was (nu een hotel) en ik woon er ook vlakbij.

Mijn verhaal kan je hier horen.

In april werd ik geselecteerd met 11 andere kandidaten voor de verkiezing van "De Beir van Brugge", de beste supporter van Club Brugge, na inzending van een zelfgemaakt

filmpje waarin dat wordt aangetoond.

Ik maak er werk van en heb genoeg materiaal zitten. Zie de video DenBeir2 hieronder ...

...

...

...

...

...

De eerste proef is om het hardst brullen ter aanmoediging van je ploeg. Een kolfje naar mijn hand. Zie maar de eerste seconden van dit filmverslag wat verder...

Uiteindelijk was er een tweede proef waarbij 3 teams van 3 om ter snelst ballen moeten oppompen, dan met een bal lopen en een Clubbeer (mascotte) dribbelen (mijn aandeel) waarop de derde in de 16 moet proberen de deklat te raken. Helaas gingen we er hier al uit... Wim geen Beir dus.

Maar dan.... niet door die proef, maar toevallig gaat in juni, kort daarna, het helemaal de foute kant op met mijn stem: schor, overslaand in diverse toonhoogtes; zwelgproblemen in de keel, hoesten, slijmen.

Een bezoek aan het AZ wijst uit dat een stemband het heeft begeven en de andere zwakker presteert en ergens "damage" heeft. Een PET-scan wordt gepland. Deze bewijst uiteindelijk dat die storingen komen door slokdarmkanker helemaal bovenaan. Deze beschadigen ook kliertjes en zenuwen van de stembanden. Het goede nieuws: de kanker geeft geen uitzaaiingen. Er volgen diverse scopie sessies die ik meestal zonder verdoving probeer mee te volgen op het scherm. Ik ken mijn binnenkant na een tijd beter dan mijn buitenkant. Ook zijn er de tientallen bloedcontroles.

Er wordt een PIC-katheter in mijn arm gestopt met het oog op 8 weken chemotherapie. Deze gaat van mijn arm tot rechtstreeks in mijn hart. Verder wordt dit gecombineerd met dagelijkse radiobestraling. Op zich een best boeiende 'operatie' en ik kijk mijn ogen uit bij mijn reis door het operatiekwartier. Ik besluit, voor ik enkele maanden "met een beperking" ga leven, we, nu corona het toelaat, dringend even weg moeten. Buiten, eruit, vakantiegevoel, uiteraard geen rondreis maar rust.

Het wordt een weekje Malta (26/06/-03/07/20). Zie de gelijknamige blog.

Na de reis ga ik dan elke week een dagje "chemo" halen in de onco-dagkliniek AZ Sint-Jan en elke werkdag een portie bestraling, gedurende beide zomermaanden. Voor de bestraling wordt mij een masker gegoten dat telkens over mijn gezicht gaat en vastgeschroefd wordt voor elke scan en straalbehandeling.

Het wordt een routine, meestal telkens op een ander uur van de dag wat ik nog het vervelendst vind, dàt en de vele medicijnen die ik niet kan slikken maar met een molentje elke ochtend moet verpulveren om het dan met een yoghurtje leeg te eten.

Maar goed, de bekende, gevreesde bijwerkingen, blijken mij alvast niet te deren. Ik zal de hele periode me trouwens energieker voelen dan normaal. Dus ik klaag niet.

Na afloop besluiten we op korte termijn eind augustus - begin september nog eens een tripje te doen. We hadden de doop van onze kleine prinses Sofia en eindelijk nog eens een moment met familie en vele vrienden dankzij de net dan versoepelde coronasituatie. Ik voel me O.K. genoeg en de nawerking zal wat maanden duren voor een nieuwe PET-scan kan uitwijzen wat het resultaat van de behandeling opleverde.

Calabria, kijk dat is nog eens een uitzonderlijke streek die we nog niet bezochten. 10 daagjes? Moet kunnen! We passen de formule toe: vliegen op Lamezia Terme en dan 3 dagen verblijf op 3 verschillende plekken in deze regio met korte trips van daaruit en af en toe wat relaxen en genieten. Gewoon genieten, dat vooral. Zie de gelijknamige blog Calabria (31/08-7/09/2021).

----------------------------------------------------------------

Tussen eind mei en eind december had ik 89 ziekenhuisbezoeken (consultaties, ingrepen, behandelingen) waarvan 3 PET-scans, 2 CT-scans, 3 maand met PICC_katheter, minstens 15 bloedprikken en 4 scopies. Daarbovenop nog 6 coronatests.

------------------------------------------------------------------

Eenmaal terug in Brugge is het rusten en wachten op de PET-scan van 11 oktober. Die levert heel goed nieuws op. De tumoren lijken bijna helemaal weg. Er wordt besloten een maand later opnieuw te scannen. Er wordt geduimd.

Ondertussen doe ik mee aan Motus Mori. In het kader van DecemberDance @Brugge wordt door Motus Mori een “bewegingsexpo” gehouden “over de beweging in Brugge” in de Poortersloge van 1 tot 12/12/2021.

Ik deed een bewegingsinterview met een danseres wat leidde tot een persoonlijk bewegingsportret van mij. I.p.v. een foto of schilderij wordt de herinnering aan mijn persoon weergegeven in mijn typische manieren van staan, wandelen, bewegen waarin mijn persoonlijkheid en karakter uniek tot uiting komt. Deze performance wordt ad random diverse malen uitgevoerd tijdens deze expo. Ik vind het fascinerend. Een achttal dansers die zich praktisch naakt traag 4 uur lang (!) voortbewegen in de huid van hun personage, met alleen stilte en ambient muziek.... wat een bizarre, maar mooie ervaring. Ik vind Eleni, mijn kleine Griekse danseres en kijk gefascineerd toe hoe ik dingen herken van ons gesprek. Ik vind ook een tekening en 2 schetsen i.v.m. mijn bewegingsprofiel (zie hierboven). Het draait vooral rond de eerste keer dat ik mijn kleinkind in de armen neem. Erg bijzonder origineel project.

De tweede scan in december brengt volledig uitsluitsel: de tumor is weg. Genezen, hoera. Maar, er is een maar. De bestralingen blijken mijn longen beschadigd te hebben, dus heb ik radiatie pneumonie. Dit legt ook de klachten die ik de laatste tijd helaas ondervond uit: vermoeidheid, kortademigheid, verminderde spierkracht. Het verdict: een hoge dosis cortisone, te starten met 64 mg/ dag en nog een karrevracht andere medicijnen. De rest van het jaar rust ik op mijn lauweren en zie praktisch niemand, ook al vanwege het verhoogde risico bij COVID, nl. verminderde weerstand door die cortisone, post-radio-chemo én longproblemen. Deze toestand zou tot half februari 2022 zo blijven. Alleen zwel ik later nog op als een pompoen, na een tijd heb ik geen kin noch hals meer.

Omdat mijn stem ook niet je dat is, maak ik een nieuwe afspraak bij neus-oor-keel. Ik kan een diepe schorre brom leveren als ik rustig spreek, wat wel door de beugel kan, maar helaas soms doorschiet naar, wat ik noem, een kastratenniveau. Er worden logopedie testen afgelegd en er wordt besloten in logopedie therapie te gaan, wat ik dan ook prompt doe. Maar later afbreek omdat de belasting door de cortisone a.h.w. tegenwerkt, dus stellen we die uit tot na de longgenezing.

Eindejaar wordt in beperkte, intieme familiekring gevierd, al brengt de kleine Sofia en lekker eten voldoende vrolijkheid met zich mee. Volgend jaar mag in elk geval minder flamboyant worden!!!